‘Ik wil zelf mijn twee kinderen naar school kunnen brengen’
Mindervalide Ina Valstar-van Dijl eist steunDoor Joep Derksen
LISSE – ‘De Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning) is ingesteld om in overeenstemming te zijn met de belanghebbenden. De uitvoerende organisaties moeten het beleid op de schop nemen en de zorg voor minder validen ook beschouwen in de context van gezinssituaties’. Ina Valstar – van Dijl (39), sinds 1983 gebonden aan een rolstoel in verband met een dwarslaesie, is bezig met een missie. ‘Ik wil zelf twee van mijn kinderen naar school brengen en onderdeel uitmaken van de schooltijd van Joris (3) en Lucas (2)!’
‘Ik ben moeder van twee kleine, gezonde kinderen. Hun leven en dus ook mijn leven, heeft zich de afgelopen jaren vooral afgespeeld tussen de vier muren van het huis en een paar vierkante meter achtertuin. Binnen de huidige Wmo-verordening gaat het enkel om de mindervalide. Dat je naast gehandicapte ook nog eens verzorgend ouder bent, lijkt even helemaal niet belangrijk.’
Als minder valide kan ik alles, alleen is het soms met en soms zonder hulp. Ik ben moeder van mijn kinderen en heb het recht om ze zelf op te voeden. Joris gaat in november naar de basisschool en ik wil mijn kinderen naar school brengen en ophalen. Hiervoor hebben we de auto moeten aanpassen, maar de instanties weigeren om deze kosten te vergoeden. Ze gaan er niet van uit dat je als gehandicapte ook kinderen kunt krijgen!’
Ina loopt klem bij de instanties: ‘Ik wil de kinderen meenemen naar buiten, bijvoorbeeld met een fietskarretje achter mijn pendel, maar niemand geeft thuis want: ‘kinderen zijn geen belanghebbenden.’ Ze ergert zich aan de gang van zaken: ‘De ISD moet verder kijken dan haar neus lang is en luisteren naar de gehandicapte cliënt. Iemand met een handicap wil leven, net zoals iedereen en daarvoor is het nodig ook de situatie van het gezin te beoordelen bij het besluiten over de mate van zorg die benodigd is.’
Ze doet een oproep: ‘Het beleid deugt in haar basis niet en moet worden aangepast. Mensen met een beperking moeten een normaal gezinsleven kunnen leiden. Je kunt mensen met kleine kinderen niet drie jaar achter de geraniums laten zitten!’
‘Ik ben moeder van twee kleine, gezonde kinderen. Hun leven en dus ook mijn leven, heeft zich de afgelopen jaren vooral afgespeeld tussen de vier muren van het huis en een paar vierkante meter achtertuin. Binnen de huidige Wmo-verordening gaat het enkel om de mindervalide. Dat je naast gehandicapte ook nog eens verzorgend ouder bent, lijkt even helemaal niet belangrijk.’
Als minder valide kan ik alles, alleen is het soms met en soms zonder hulp. Ik ben moeder van mijn kinderen en heb het recht om ze zelf op te voeden. Joris gaat in november naar de basisschool en ik wil mijn kinderen naar school brengen en ophalen. Hiervoor hebben we de auto moeten aanpassen, maar de instanties weigeren om deze kosten te vergoeden. Ze gaan er niet van uit dat je als gehandicapte ook kinderen kunt krijgen!’
Ina loopt klem bij de instanties: ‘Ik wil de kinderen meenemen naar buiten, bijvoorbeeld met een fietskarretje achter mijn pendel, maar niemand geeft thuis want: ‘kinderen zijn geen belanghebbenden.’ Ze ergert zich aan de gang van zaken: ‘De ISD moet verder kijken dan haar neus lang is en luisteren naar de gehandicapte cliënt. Iemand met een handicap wil leven, net zoals iedereen en daarvoor is het nodig ook de situatie van het gezin te beoordelen bij het besluiten over de mate van zorg die benodigd is.’
Ze doet een oproep: ‘Het beleid deugt in haar basis niet en moet worden aangepast. Mensen met een beperking moeten een normaal gezinsleven kunnen leiden. Je kunt mensen met kleine kinderen niet drie jaar achter de geraniums laten zitten!’
posted by Joep J.B. Derksen @ 12:56 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home