Stamtafel buigt zich over dreigende rampen

VOORHOUT – ‘Een rampmoment duurt maar heel kort; daarna is het een kwestie van water naar de zee dragen.’ Precies deze opmerking gaf de algeheel gedragen wens van de stamtafel aan dat de gemeente meer openheid moet geven over de wijze waarop het bestuur voorbereid is op een ramp als in Moerdijk.

Teylingen heeft drie zogeheten risicolocaties: Akzo/Sikkens, De Kaag en Teylingereind, waar drie aparte rampenbestrijdingsplannen voor zijn opgesteld. De gemeente voert weliswaar oefeningen op papier uit, maar al jaren blijft een live praktijkoefening achterwege. En dat is puur een kwestie van pecunia, zo gaf een geïnformeerd stamtafelaar aan. ‘Een live oefening is een gigantische onderneming en kost heel veel geld: 10.000 euro voor vier uur is geen uitzondering.’

De nasleep van de vliegtuigcrash van Turkish Air bij Schiphol was echter één grote puinhoop, zo vonden de aanwezigen. ‘Alles staat wel keurig op papier, maar je moet ook weten hoe het in de praktijk werkt.’ De moderne wijze van communiceren levert ook onverwachte uitdagingen op. Zo functioneert het C2000 systeem al jaren niet naar behoren en weten twitteraars het laatste rampnieuws eerder dan de verantwoordelijke ambtenaren. Teylingen valt sinds kort echter onder een zogeheten ‘veiligheidsregio’; als er een ramp gaande is, zet een gemeenschappelijke meldkamer de taken uit.

Is het nog maar een kwestie van tijd voordat er een ramp in Voorhout plaats vindt? ‘Je kunt risico nooit 100% afdekken’, wist een aanwezige. ‘Je moet uitgaan van wat aanvaardbaar is.’ De geschiedenis wijst de waarheid hiervan uit: de vuurwerkramp in Enschede, de cafébrand in Volendam en het bedrijf Chemie Pack dat in Moerdijk in vlammen opging. Maar alle risicovolle bedrijven sluiten is ook geen oplossing, zo oordeelde de stamtafel: ‘Ik zie burgemeester Schelberg niet bij de Akzo aankloppen als er regels overtreden worden en zeggen: ‘U gaat morgen dicht.’ De aanwezigen bleven hoopvol: ‘Als een vliegtuig naar beneden valt, is het te hopen dat het in de polder gebeurt en niet in ons dorp.’