‘Hoe haal je het in je hoofd burgemeester te worden'

Afscheidsinterview met Corrie Langelaar (deel 1)

LISSE – Na een bestuurscarrière van ruim dertig jaar neemt burgemeester Corrie Langelaar op 17 december afscheid van het openbaar bestuur. In een tweeluik kijkt ze terug op haar carrière en haar persoonlijke leven, waarbij haar enthousiaste positivisme als rode draad terugkeert.

Wie Langelaar op haar 25ste had verteld dat ze bestuurder zou worden, zou door haar persoonlijk voor gek verklaard worden. Ze was zojuist gestopt met haar werk als verpleegkundige om zich volledig aan de zorg voor haar kinderen te wijden. Tegelijkertijd deed ze de eerste drie jaar vrijwilligerswerk, tot ze op het idee kwam om samen met een buurvrouw een peuterspeelzaal – ’t Hummelke’ – op te zetten. ‘Dat liep als een trein en ik kon gelijk mijn eigen kinderen meenemen’, vertelt Langelaar lachend. ‘Het starten van die peuterspeelzaal was geen probleem, maar het laten draaien was lastiger. Ik vroeg aan de wethouders in Swalmen of ze subsidie konden geven of wilden meehelpen aan een andere locatie. Die subsidie kwam er natuurlijk niet, maar de wethouder met wie ik het meest te stellen had, richtte een nieuwe partij op en vroeg of ik ook de politiek in wilde.’ In eerste instantie wees Langelaar dit af, maar na enig souffleren en verzekerd van de steun van haar toenmalig echtgenoot, maakte ze een deal. ‘Een van de programmapunten van die nieuwe partij, Lijst 4, zou zijn dat de gemeente het peuterspeelzaalwerk zou steunen.’

De nieuwe partij was met vier zetels de grote winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen en kon een wethouder leveren. Na twee jaar hield de andere wethouder er mee op, waarna Langelaar – op verzoek van de oppositiepartijen – hem opvolgde. Een vrij unieke gebeurtenis, erkent ook de burgemeester. ‘Ik werd nog als partijloos politicus beschouwd’, evalueert ze nu. Bij de eerstvolgende verkiezingen kwam er een CDA-lijst uit en werd ze lid van deze nieuwe partij, waarna ze een nieuwe periode als wethouder aan de slag kon. Na twee ambtsperiodes was het wethouderschap voorbij en verhuisde Langelaar samen met haar gezin naar Apeldoorn, waar haar man op de centrale meldkamer van de politie aan het werk kon gaan.

Zelf pakte ze het vrijwilligerswerk weer actief op, werd pastoraal medewerker, voorzitter van een overkoepelend orgaan van vrouwenorganisaties en vice-voorzitter van het lokale CDA. In 1987 zette ze de Cliëntenraad op in een psychiatrische instelling, waaraan ze vervolgens vier jaar de leiding gaf. Ze werd gemotiveerd door de toenmalige burgemeester van Katwijk, Willemien Montfrans, om als burgemeester te solliciteren. Hier had Langelaar al ervaring mee, maar dat was geen onverdeeld genoegen. Ze vertelt: ‘In mijn ambtstijd in Limburg heb ik een paar keer gesolliciteerd, maar deed hier slechte ervaringen mee op. Het eerste wat een Commissaris van de Koningin mij vroeg was: “Hoe gaat u het met uw kinderen doen?” Op mijn wedervraag hoe hij het deed, antwoordde hij dat hij daarvoor zijn vrouw had. Met andere woorden: jij bent moeder en hoe haal je het in je hoofd om burgemeester te worden!’ Het toelatingsgesprek voor de burgemeestersfunctie van Groenlo verliep echter heel positief en binnen een paar maand kon ze daar aan de slag.

Aan het einde van haar eerste ambtsperiode nam ze het besluit om voor een tweede periode verder te gaan. Als burgemeester oogstte ze volop tevredenheid. Kort daarop kreeg ze de vraag of ze een stapje verder wilde gaan. ‘Ik ging naar Lisse met het idee nog één keer een carrièrestap te maken, gezien mijn leeftijd toen.’ Uiteindelijk bleek het leven andere plannen voor haar te hebben…

Volgende week in deel 2: de emotionele hoogte- en dieptepunten van Corrie Langelaar.