Tot volgend jaar!

 

JOEP DERKSEN

OEGSTGEEST – Ooit vierde Jessonda Schräder grote successen en lagen hele concertzalen vol met mensen aan haar voeten. Op 15 augustus vierde ze het heuglijke feit dat ze 100 jaar oud is en drie dagen later kwam de 38 jaar jongere burgemeester Jan Waaijer op bezoek. Schräder  had er veel zin in, al was ze wel een beetje  zenuwachtig: ‘Wat ga ik tegen de burgemeester zeggen?’

Schräder is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen. Haar vader reisde in de 19^de eeuw van het mooie Twentse land naar Indonesië, waar hij eigenaar werd van zowel een theeplantage als een rubberplantage. Kort na het begin van de grote oorlog (de eerste wereldoorlog) zag Schräder het levenslicht en in de eerste dertien jaar van het leven genoot ze, samen met haar broer en zussen van het goede leven in Batavia. In 1927 verhuisde ze naar Europa, waar ze een glorieuze danscarriere opzette. Ze trad onder meer op in de Royal Albert Hall in Londen en maakte furore met het toneelstuk ‘The hound of heaven’.

Sinds een jaar woont ze in Wijckerslooth en het toont haar karakter hoe ze deze verhuisperiode door is gekomen. Een half uur voordat de burgemeester komt, heeft Schräder het hoogste woord. ‘Ik versta het allemaal niet zo goed meer, maar ik vind het fijn met al die mensen. Het is fijn om honderd te zijn. Ik ben heel content over mijn leven. Ik heb veel gedanst; spiritueel dansen en bij the hound of heaven had ik de dansers onder mijn hoede.’

Op de traditionele vraag wat het geheim is om honderd jaar te worden, antwoordt Schräder: ‘Goed leven en bidden’. Ze geniet van het feit dat ze op 15 augustus jarig is; ‘Dat is het feest van Maria ter hemelopneming!’ Schräder is al bijna 75 jaar lid van de internationale vrouwenbeweging ‘De Graal’ en ze houdt graag de regie in handen. ‘Je moet wel tegen de burgemeester zeggen, dat ik niet zo goed kan horen!’ De burgemeester komt binnen met een grote bos bloemen en feliciteert Schräder van harte. Hij vraagt: ‘Hoe lang woont u al in Oegstgeest?’ en moet dit drie keer herhalen. Bij de vierde keer stelt Schräder: ‘Ik ben een beetje doof!’

Het gesprek tussen de twee gaat al snel over Batavia en de speciale plekken die daar zijn. De burgemeester scoort punten door zijn kennis over Buitenzorg, een paleis van de gouverneur in Batavia. Schräder was heel blij met de felicitatiebrief van de koning en koningin die ze had gekregen. Waaijer gaf haar een compliment: ‘Het is fijn hier te zijn. We zijn trots op mensen die zo oud worden en dat ze zo trots en positief zijn. Sjagrijnige mensen worden nooit oud en mensen die 60 jaar getrouwd zijn, zijn nooit zeurpieten.’ Hij vervolgde grappend: ‘Als u voor gebak zorgt, kom ik volgend jaar graag terug!’ Schräder moest hier om lachen en ze kijkt nog eens naar de journalist: ‘Komt dit in de krant?’ Bij het bevestigende antwoord liet ze een van haar vriendinnen weten: ‘Uitknippen, dat artikel!'