Column

Omerta

Vanaf 1 januari zijn alle gemeenten verantwoordelijk voor de uitvoering van allerlei zorgtaken. Dan gaan de zogeheten drie decentralisaties (3D) van start. Al maanden krijgt de pers te horen hoe geweldig Kaag en Braassem hier op is voorbereid en dat deze gemeente een voorbeeld is voor alle andere  gemeenten in de rest van Nederland. Toch zijn de bestuurders niet helemaal zeker van hun zaak, zo bleek vorige week.

Waar dingen veranderen, gaan er ook zaken verkeerd. Het is hét schrikbeeld van iedere lokale politicus: een vrouw die gaat inspreken bij een commissie- of raadsvergadering en aangeeft dat haar zoon/dochter/moeder/partner een specifieke behandeling nodig heeft die veel geld kost. En dat deze geliefde zal sterven als de raadsleden niet regelen, dat dit geld beschikbaar wordt gesteld. ‘Kiest u voor het rechtleggen van stoeptegels of gaat u voor het leven van mijn dochter?’ zou dan een uitspraak kunnen zijn.

En inderdaad, de pers zal hier dan ook over berichten. Net zoals het onvermijdelijk is, dat de komende maanden in de kranten en op het nieuws verhalen komen over zorgzaken die compleet verkeerd gaan. Als er een misstand is, zullen journalisten in het kader van hoor – wederhoor een reactie vragen van de verantwoordelijk wethouder of de raadsleden. Maar Kaag en Braassem heeft zichzelf een omerta (zwijgplicht) opgelegd.

‘Op individuele situaties wordt niet gereageerd in de pers. De inwoners is niet geholpen bij het groter maken van een incident. Dit leidt niet tot noodzakelijke hulp, maar eerder tot persoonlijke schade. De raad maakt geen politiek op individuele situaties’, zo staat in het document ‘Richtlijn incidenten transitie Wmo en Jeugd’. Het is echter de plicht van de pers om misstanden aan te kaarten, zodat de schellen van de ogen vallen van bestuurders en politici. En er voor te zorgen dat ze niet alleen met hun verstand, maar ook met hun hart luisteren en beslissingen nemen. En wat is er mis mee om individuele personen te helpen bij hun problemen? Uiteindelijk zitten de raadsleden, wethouders en de burgemeester er alleen maar bij de gratie van de inwoners. En dat is belangrijker te beseffen dan welke richtlijn dan ook.

Joep Derksen