Woonzorghuis voor dementerenden gaat voor tweede kans

JOEP DERKSEN

VOORHOUT – Wat begon als een mooie droom, leek in een nachtmerrie te eindigen. Het idee voor een kleinschalig woonzorghuis voor dementerende ouderen werd in 2013 warm ontvangen. Een tijd lang verzorgden Janny Zwart en een team van professionals zes senioren in een huis aan de Teylingerlaan. Maar haar strijd tegen kanker heeft er voor gezorgd, dat Zwart de teugels moest laten vieren. Het eindresultaat? Ontevreden familieleden, een leeg woonzorghuis en zieke verzorgenden. Maar Zwart geeft niet op: ze wil haar droom voor een kleinschalig woonzorghuis nieuw leven inblazen.

Het woonzorghuis ‘Ons Thuis’ was door Zwart opgezet als tegenpool van de grote zorginstellingen waar dementerenden doelloos ronddwalen door lange gangen. ‘Dat ging me aan het hart’, aldus Zwart. ‘Zelf wil ik niet zo oud worden. Ik kwam dit huis tegen, met een grote tuin er omheen. Door de haag kunnen mensen niet zomaar wegwandelen. Zodra je de keukendeur open doet kunnen de senioren naar buiten wanneer ze willen.’

In 2013 begon het woonzorghuis en de telefoon stond roodgloeiend met familieleden die hun vader of moeder daar wilden onderbrengen. Zeven mensen zorgden voor de dementerenden en hielpen hen bij het aankleden, wassen of ze kookten warme maaltijden. Alles leek prima te gaan en Zwart dacht dat ze door haar strijd tegen kanker het werk grotendeels over kon laten aan haar personeel. Maar van de ene dag op de andere werd ze vorig jaar april verrast door een groep van veertien klagende familieleden. ‘Ik heb nog nooit zoveel shit over me heen gehad. Die familieleden eisten meer zorg, begeleiding en activiteiten. Maar we hadden bijna altijd verse maaltijden. We speelden in op de wensen van de mensen. Hier krijg je geen luier om als je niet incontinent bent, terwijl dat in grote verzorgingstehuizen standaard gebeurt. Als het moet, lopen we met de mensen tien keer per dag op en neer naar het toilet.’

Maar het einde van het woonzorghuis, dat speciaal bedoeld was voor mensen met een kleine portemonee, was onvermijdelijk. ‘Ik zeg niets dan goeds over de dementerende mensen die hier waren en nu weg zijn. Maar het ging de families om hen heen alleen maar om de erfenis.’ De dementerende cliënten werden één voor één weggehaald uit ‘Ons Thuis’ en de familieleden telden de kopjes in de kasten na om er zeker van te zijn dat alle ouderlijke spullen meegenomen waren, zo informeert Zwart.

Sinds april staat ‘Ons Thuis’ helemaal leeg. Maar Zwart geeft het niet op; haar organisatie is op zoek naar nieuwe bewoners, waar zij en haar (vernieuwde) team de best mogelijke zorg aan kan geven. Zwart: ‘Ik geloof nog steeds in het concept dat dementerende mensen met een klein pensioen betaalbaar kunnen wonen. Maar dan moeten de kinderen niet iedere pgb-cent opeisen, zoals een benzinevergoeding omdat ze hun moeder bezoeken. Dat is te zielig voor woorden! Ons Thuis is bedoeld voor mensen die het beste voor hebben met hun dementerende ouder of naaste.’

Voor meer informatie over Ons Thuis: www.zorgallerlei.nl.