Column

Gehandicapten

Enkele jaren geleden is er een wet van kracht geworden, dat alle gebouwen en openbare instellingen voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Wie vanwege zijn of haar leeftijd moeilijk kan lopen, moet niet door een drempel belemmerd worden om ergens naar binnen te gaan.

Mensen in een rolstoel, ouderen met een rollator en scootmobielgebruikers; ze moeten overal toegang hebben, zonder afhankelijk te zijn van een toevallig passerende goedbedoelende man of vrouw, die kan helpen om de entree te passeren. Wanneer je door jouw lichamelijke beperking bepaalde dingen minder goed kunt, dan andere mensen, wordt jouw wens sterker om de dingen die je wél kunt, ook zelfstandig uit te voeren. Juist door hulp te moeten vragen aan anderen, wordt jouw fysieke beperking benadrukt en word jij weer op jouw beperkingen gewezen.

De wet is dan ook een goede ontwikkeling in het streven naar zelfstandigheid voor mensen met een beperking. En ja; de uitvoering er van gaat geld kosten. Voor bedrijven, maar ook voor de lokale overheid. Het lijkt er op, dat de gemeente Kaag en Braassem de noodzaak van de vrije toegankelijkheid voor iedereen nog niet helemaal begrepen heeft.

Dit onderwerp is namelijk niet geschikt voor uitstel. En dus moet het gemeentebestuur niet wachten met de uitvoering van de wet, totdat er overheidsgeld voor beschikbaar wordt gesteld. Lekker gemakkelijk meeliften op OV-geld en dan aankondigen, dat de bushaltes gehandicaptenproof zijn gemaakt, is bij lange na niet voldoende. Ronduit schokkend is de opmerking, die wethouder Yvonne Peters maakte: ,,Als er iemand met een rolstoel naar binnen wil en het lukt niet, is er altijd wel iemand die zegt: ‘We komen u helpen’. We proberen uit te dragen, dat mensen voor elkaar zorgen, in plaats van dat allerlei voorzieningen vanuit de gemeente worden uitgerold.’’
Het wordt de hoogste tijd, dat de leden van het college van burgemeester en wethouders met een scootmobiel en rolstoel een dagje door de verschillende dorpen gaan rijden. Om zo te ervaren hoe ‘fijn’ het is, om iedere keer om hulp te moeten vragen, als ze ergens naar binnen willen.