Lauraine staat nier af aan haar partner Jeroen

“Zo wordt het hele gezin er beter van”

Voorhout – Lauraine van der Vorst en Jeroen van Jaarsveld zijn voor altijd met elkaar verbonden. Niet alleen vanwege hun twee kinderen, maar ook omdat Lauraine een van haar nieren heeft afgestaan aan haar partner Jeroen. Hiermee heeft ze voorkomen dat Jeroen voor de rest van zijn leven drie keer per week gedialyseerd moet worden. Deze heldin nam een risico met haar eigen gezondheid “zodat we er alle vier beter van zouden worden”.

door Joep Derksen
Jeroen en Lauraine zijn sinds 1995 bij elkaar en wonen al jaren in Voorhout. Al negentienjarige leeftijd was bij Jeroen de erfelijke ziekte “familiaire cystenieren” ontdekt, wat inhield dat zijn nieren langzaam maar zeker achteruit zouden gaan. Nog vele jaren kon Jeroen, die in februari zijn 39ste verjaardag vierde, redelijk normaal leven. Wel was hij veel sneller vermoeid dan andere mensen, wat het ondernemen van allerlei activiteiten toch enigszins bemoeilijkte.

Vorig jaar kwam echter het nieuws dat de overcapaciteit van Jeroen’s nieren gedaald was naar 15%, zodat het moment was gekomen om op zoek te gaan naar een levende donor, die haar of zijn nier wilde afstaan. Een ontvangen nier van een levend iemand heeft namelijk een veel grotere kans om aan te slaan bij degene die dit orgaan ontvangt. Twee mensen stelden zich beschikbaar: Jeroen’s vader en Lauraine. Helaas kon zijn vader Jeroen niet helpen omdat hij prostaatkanker bleek te hebben. Lauraine (37) vertelde: “Nadat ik de beslissing had genomen om donor te worden, heb ik ook geen moment meer getwijfeld. Jeroen is de vader van mijn kinderen en we willen samen met hem verder!”

Onder druk

Lauraine had dezelfde bloedgroep als Jeroen en ook haar weefsel kwam overeen: “Ik werd onderworpen aan een heel scala van onderzoeken: hoe was mijn gezondheid? Passen de nieren? Foto’s werden gemaakt van mijn hart en longen en ook kreeg ik een MRA scan. We werden beiden psychologisch begeleid door het LUMC, waarbij nadrukkelijk gecontroleerd werd of ik niet op de een of andere manier onder druk gezet werd om een nier af te staan. Maar daar was totaal geen sprake van!”, zegt ze terwijl ze Jeroen liefdevol aankijkt.

Op 21 februari vond de operatie plaats, waarbij Lauraine’s rechternier in Jeroen’s lichaam werd geplaatst. Jeroen merkte direct dat het helemaal goed zat: “Toen ik wakker werd zei ik gelijk: “Hij werkt!”. Ik had het niet meer koud, voelde geen kramp en had geen jeuk; kwalen waar ik vaak last van had. Ik merkte gelijk dat het anders was en heb nu veel energie in het hoofd. Mijn lichaam moet weliswaar nog veel energie opbouwen maar door veel te gaan fitnessen hoop ik weer conditie te kunnen opbouwen.”

Voor Lauraine verliep het herstel wat lastiger: “Mijn lichaam moet zich namelijk instellen op een leven zonder rechternier. Gemiddeld hebben mensen zo’n 3 maanden nodig om te herstellen, maar het kan ook langer duren. Maar ik ga zeker weer fulltime werken!” zegt ze gedreven.

Geluk

De operatie is succesvol verlopen, maar hoe zou Lauraine hebben gereageerd bij een negatief resultaat? “Dan wist ik voor mezelf dat ik in ieder geval alles had geprobeerd”, antwoordt ze rustig. Hoe voelen ze zich nu alles achter de rug is? Lauraine: “Dat onze nieren matchten, was puur geluk en ik vind het een prettig idee dat ik dit heb kunnen doen.” Jeroen vult aan: “Ik wil nu veel meer dingen doen en begin met meer huishoudelijke taken op me te nemen. Koken vind ik leuk en de vaatwasmachine inruimen doe ik met groot plezier.”

Heeft deze stap in hun leven hun relatie ook veranderd? Toch wel, zo bekent Jeroen: “Mijn houding ten opzichte van Lauraine is wel iets anders. Bij onenigheid denk ik bij mezelf: “Het is eigenlijk niet belangrijk”. Ik kan nu meer relativeren.” Lauraine kijkt Jeroen op dat moment verwachtingsvol aan. Jeroen vangt de blik op en zegt snel: “Dat gevoel gaat ongetwijfeld slijten!”

Rennen en vliegen
Het laatste woord is aan Lauraine: “We zijn ontzettend blij met de kleine dingen die we hebben. Het is goed te realiseren wat echt belangrijk is en niet alleen maar te rennen en te vliegen.” Ze voegt hier aan toe: “Ik hoop dat mensen die dit verhaal lezen ook willen overwegen donor te worden. De wachtlijst voor 1.088 nierdialysepatiënten voor een donornier bedraagt vier jaar. Jaarlijks stellen maar zo’n 200 levende donoren zich beschikbaar, op een bevolking van 16 miljoen mensen. Natuurlijk hoef je niet donor te worden, daarover moet iedereen zelf beslissen. Maar overweeg in ieder geval om te doneren na het overlijden, want met jouw dood kun je andere mensen het leven redden.” Ze is even stil en besluit: “Je kunt tijdens je leven natuurlijk altijd bloed afstaan, want ook hier red je mensenlevens mee.”

Na alle vreugde rond de geslaagde operatie moesten Jeroen en Lauraine uiteindelijk toch weer een grote tegenslag verwerken. Jeroen’s vader overleefde de strijd tegen de kanker niet en is vorige week naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Voor meer informatie: www.nierstichting.nl.