Afspraak is afspraak

Column: Wat een week!

Onze MP JP (Minister President Jan Peter Balkenende) kan Wouter Bos in ieder geval niet meer verwijten dat deze een draaikont is. Afgelopen week kondigde Balkenende aan: “De kredietcrisis leidt tot onorthodoxe stappen.” Dat houdt dus in dat de afspraken uit het regeerakkoord niet meer gelden. Het aloude adagium “Afspraak is afspraak” geldt anno 2009 dus niet meer: die memo heb ik zeker gemist.

Welke onorthodoxe stappen de regering wil nemen, gaat het kabinet de komende tijd bespreken, maar je hoeft geen raketwetenschapper te zijn om te beseffen dat het voor u, columnlezer, niet veel goeds voorspelt. Minister van Financiën Bos deed alvast een voorzetje (geheel willekeurig, uiteraard): “Alles wordt bekeken, van het eigen huis tot de WAO. Voorlopig is dat vooral een zaak van ambtenaren, waar politici zich niet mee bemoeien. Maar deze ambtenaren zijn geen belemmeringen opgelegd. Nederland verkeert in een bijzondere situatie waarin je niet bij voorbaat tegen te veel dingen ‘Nee’ moet zeggen.”

Dan vraag ik me af: zijn de ambtenaren die de ideeën moeten uitwerken dezelfde die hadden moeten toezien op de financiële sector? Dat kan dan wat worden, want daar hebben ze ook een mooie janboel van gemaakt. Deze hele kwestie van JP en WB (nee, niet Warner Brothers®, maar Wouter Bos) is trouwens typisch een kwestie van het kind met het badwater weggooien. Banken, beleggers en de controlerende instanties maken er een grote soepzooi van en worden beloond met vele miljarden euro’s. De overheid smijt dat geld niet met bakken, maar met vrachtwagens tegelijk het raam uit en kondigt “onorthodoxe stappen” aan.

Incapabel

Zal het CDA terugkeren op haar belofte om niet aan de hypotheekrenteaftrek te komen en zal zij van de PvdA eisen, dat er ook beknibbeld wordt op de huursubsidies? Met als gevolg dat alle Nederlanders keihard opdraaien voor de incapabele beleggingsgokkers. Waar zijn Bos c.s. nou bang voor? Waarom durven ze de financiële sector niet echt aan te pakken, zodat de inwoners niet lijden? Hier is een voorzetje om uit de problemen te raken: dwing de banken om weer leningen af te sluiten. Zo voorkom je dat bedrijven stoppen met investeren of hun zaak moeten sluiten omdat ze geen korte periode van schuld kunnen overbruggen. Dwing de banken ook om hun hypotheek- en rentetarieven te verlagen: die banken hebben ook een lagere rente voor zichzelf bedongen, maar ze weigeren dit voordeel door te geven aan degenen die het echt toekomt: u, lezer van deze column.

En dan toch heel kort even over die bankbonussen: het kan allemaal wel in de CAO afgesproken zijn, maar als rechtgeaarde vrouw of man zou je die bonus eigenlijk moeten weigeren.

Afgelopen week bezocht ik de vrijwilligers van de voedselbank hier in de Duin- en Bollenstreek. Iedere donderdagmiddag zijn ze bezig 38 dozen met boodschappen in te pakken en uit te delen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik tot deze week sceptisch stond tegenover het fenomeen voedselbank. “In hoeverre houden die organisaties zichzelf in stand? Als je spullen gratis weggeeft, ontstaat er vanzelf vraag naar”, zo oordeelde ik. Echter, ik zat er naast, want de mensen die van de voedselbank gebruik mogen maken, zijn zorgvuldig gescreend en leven op de financiële bodem van onze maatschappij. Zij moeten rondkomen van 60 euro per week. Dat is me wel eens gelukt en u wellicht ook. Maar kunt u dat ook weken-, maanden- of zelfs jarenlang? Een flinke doos met boodschappen betekent letterlijk voor veel van deze mensen net het verschil tussen eten en honger lijden voor die week. Het geld voor, bijvoorbeeld, de reparatie van een wasmachine kan namelijk niet meer aan eten worden uitgegeven.

Leuk trouwens dat prins WA een weekje blogt. Wanneer mag ik een weekje prins zijn?

De term van de week: “Versnelde heipaalmuziek”.