Passie voor vuurtorens

NOORDWIJK – Voor de een is een vuurtoren een storend element dat een mooi onroerend goed-plan flink in de weg staat. Een ander vindt zo’n lichthuis “wel aardig”, maar er zijn ook mensen die helemaal verzot zijn op de vuurtorens die wereldwijd aanwezig zijn. Een van hen is Christine Wassenaar-Ket; zij is sinds enkele jaren lid van de Nederlandse Vuurtoren Vereniging en bezoekt ook regelmatig vuurtorens in het buitenland. Daarnaast is ze met haar 46 jaar mannequin, een beroep waar ze vol voor gaat. “De betere modezaken zitten in een hoger segment en zij hebben geen behoefte aan 17-jarige meisjes die de kleding tonen.”

Door Joep Derksen

Het mannequinwerk is altijd intensief, al gaat dat vaak in periodes van twee maanden achtereen. Vanwege de modecycli is het vervolgens zes maanden rustig en dan dient de volgende nieuwste mode weer getoond te worden op de catwalks. Wassenaar is al 26 jaar actief in de modewereld en het overlijden van Edgar Vos heeft een diepe indruk op haar gemaakt. “Ik heb heel veel voor hem gewerkt; toen hij heenging, heb ik veel gehuild.” De leuke ervaringen voeren echter veruit de overhand: afgelopen Paaszaterdag bijvoorbeeld, stond ik als mannequin in een etalage in Apeldoorn. Als mensen langs liepen en naar me keken, liet ik ze plots schrikken. Ik heb hier ontzettend gelachen.”

Ze werpt een blik in het verleden: “Toen ik twintig jaar was, werd ik mannequin en in dat vak ben je dan al vrij oud. Ik ben er in gerold; iedereen zei me dat ik zo lang was en ik heb een cursus gevolgd. Eigenlijk zouden alle vrouwen zo’n cursus moeten volgen, want deze opleiding zorgt ervoor dat je heel veel zelfvertrouwen krijgt. Je kunt namelijk in heel mooie kleding lopen, maar als je deze kleding niet goed draagt, past het ook niet. Je moet er tevens voor zorgen dat je jezelf goed beweegt. Na die cursus ben ik naar een modeshow gegaan en ik kwam iemand tegen die de volgende avond nog een mannequin nodig had. En de avonden daarna ook. Het leven bestaat uit toevalligheden, die geen toevalligheden zijn. Ik ben ervan overtuigd dat we gestuurd worden. Je bent ergens ‘toevallig’ en ‘toevallig’ gebeurt er iets. Daar geloof ik niet in: niets is ‘toevallig’.

Heftig

Al tweeënhalf decennium is Wassenaar actief in de modewereld, op een leeftijd waarvan mensen verwachten dat ze al lang met “pensioen” zou zijn. Dat is echter zeker niet zo. “Ik heb lol in alles wat ik doe en kan het werk en het plezier combineren. De modewereld is een heel heftige wereld, wel klein, maar ik blijf veel gevraagd. Ik werk meestal voor de grotere ketens. De betere modezaken zitten in het hogere segment en ze willen geen 17-jarige meisjes die hun kleding showen. Je moet als mannequin laten zien dat je het naar je zin hebt in de kleding. Alles moet kloppen, dus voor de fotoshoots lachen we breeduit. Op de grote shows en de catwalks is het een ander verhaal; daar mogen de mannequins niet lachen, want dat leidt de aandacht van de kleding af.”

“Mijn fascinatie voor vuurtorens begon in de jaren ’90 van de vorige eeuw, vertelt de mannequin. Mijn man zeilt en ik ben altijd op allerlei plaatsen langs de kust. Ik vond het leuk om tijdens de vakanties vuurtorens te bezoeken. Je komt op gekke plekken en de mensen laten dan enthousiast hun vuurtoren zien. Zelf ben ik geboren in Zeeland en ik heb altijd wat met het licht gehad. Ook woonde ik anderhalf jaar in de Quarles van Ufford, pal tegenover de vuurtoren. Het patroon van het licht, acht keer achter elkaar, gaf me een gezellig en veilig gevoel.”

Ze legt uit: “Iedere vuurtoren heeft een eigen lichtpatroon, zodat de langsvarende schepen ook herkennen om welke vuurtoren het gaat. Nu hebben de schepen navigatie, maar als die navigatie uitvalt, heb je de vuurtorens nodig. Daarom worden de vuurtorens altijd in ere gehouden. Daar komt bij dat het ook niet verstandig is om alleen maar op de navigatie te vertrouwen, want als die verkeerd staat afgesteld kan het bij het varen goed mis gaan.”

Passie

Van een toevallig vakantiebezoekje aan een vuurtoren, groeide Wassenaar’s interesse voor deze lichtobjecten allengs uit tot een passie: “Ik ging meer informatie verzamelen over vuurtorens en ben op het internet gaan zoeken om meer gegevens te krijgen over bepaalde bakens. Op een gegeven moment ging ik posters verzamelen en heb ik die op mijn slaapkamer gehangen. Dat ging mijn man Piet-Dirk echter te ver en ik heb die posters vervolgens maar weggehaald.”

In 2001 werd Wassenaar lid van de Nederlandse Vuurtoren Vereniging. “Dat is een club van mensen met allemaal dezelfde passie. Meer dan 400 mensen zijn er lid van. Twee keer per jaar komen we bij elkaar; in het voorjaar en het najaar. Op zaterdag 10 april houden we een, besloten, algemene ledenvergadering, maar ervoor en erna organiseren we een ruilbeurs. Deze ruilbeurs is openbaar en mensen die allerlei dingen van en met vuurtorens verzamelen of er interesse in hebben, kunnen komen. Je kunt dan denken aan vuurtorens op postzegels, boeken over vuurtorens, kaarten, posters of kalenders. De beurs is vanaf 12:00 uur te bezoeken, waarna zowel leden als niet-leden de Noordwijkse vuurtoren mogen bezichtigen. Deze vuurtoren is prachtig en nog altijd goed onderhouden, al ligt het binnen wel vol met duivenpoep. Maar als het noodzakelijk zou zijn, dan zou deze vuurtoren zo weer in gebruik genomen kunnen worden.”