“Mijn leven draait om zicht en licht”

NOORDWIJK – Hoe kan een jongeman, die zijn Mulo niet afmaakte, uitgroeien tot piloot, autodidact, dichter, ontvanger van tien honoraire onderscheidingen, waaronder het prestigieuze Erekruis van de Huisorde van Oranje, bestuurder voor 37 functies en student van 14 afgeronde opleidingen? Als klap op de vuurpijl vliegt een Boeing 777 rond de wereld met zijn naam erop. Er is maar één man op deze aarde die deze vraag kan beantwoorden: Anne Cor Groeneveld. Tegen het uitdrukkelijke advies van zijn ouders in, volgde hij toch de opleiding voor piloot, tussen het runnen van een akkerbouwbedrijf door. En op het moment dat hij het allerhoogste in de luchtvaart bereikt en zijn droom vervolmaakt had, besloot hij om ook bestuurder te worden. Diepe dalen heeft Groeneveld ook gekend, maar misschien wel door deze tegenslagen is zijn grote liefde Lucia op zijn pad gekomen. Samen met haar en de dochters Anne-Fleur en Roos, weet de bestuurder pas echt wat geluk is.

Door Joep Derksen

“Wie Groeneveld’s voicemail in wil spreken krijgt de boodschap dat het vrij zinloos is een bericht achter te laten, “aangezien ik zelden de berichten afluister”. Hij verklaart: “Tegen de tijd dat ik die berichten kan afluisteren, is het middernacht en dus te laat om terug te bellen. Vervolgens bellen diezelfde personen mij om 09:00 uur de volgende ochtend en vragen mij waarom ik hen niet terugbel.” Het is een logica die 100% klopt en het typeert de zelfstandige persoon die zijn hele leven al z’n eigen weg is gegaan. Niet voor het behalen van veel eer en glorie, maar puur omdat zijn gevoel het zei. “En laat een ding duidelijk zijn: hetgeen ik bereikt heb is alleen dankzij de fantastische mensen die op mijn pad zijn gekomen.”

Al sinds 1953 heeft Groeneveld het gevoel dat hij in geleende tijd leeft, zo laat hij weten. “Ik was een van de overlevenden van de watersnoodramp, waarbij al het vee van mijn ouders omkwam. Daarna zijn zij overgestapt van een gemengd bedrijf naar een akkerbouwbedrijf. Zelf wilde ik al jong piloot worden. Mijn vader vond vliegen prachtig, maar onbereikbaar voor zijn eigen zoon, die geen groot leerling was. Pas twee jaar nadat mijn vader op z’n 50ste is overleden, ben ik met vlieglessen begonnen. Ik ben autodidact en tot m’n twintigste zorgde ik voor het reilen en zeilen van het akkerbouwbedrijf en studeerde tegelijkertijd. Dat waren werkweken van 80 uur, waarbij ik nooit had gedacht dat ik ooit een captain op een Boeing zou worden. Op m’n 28ste was ik echter captain met vier strepen en iemand feliciteerde me: “Je mag dit pak nog 33 jaar dragen!” Die nacht heb ik heel slecht geslapen en de volgende ochtend heb ik tegen de directie gezegd dat ik dit werk niet blijf doen. Ik wilde mijn kennis verder opbouwen waarbij ik werken en leren kon combineren.”

Kaarsje

Een interview met Groeneveld is een groot genoegen en eigenlijk doet één Gesprek van de Week niet voldoende recht aan alles wat hij tot nu toe in het leven heeft gedaan. “Mijn kaarsje heeft van beide kanten gebrand. Ik ben gestopt met vliegen omdat ik wilde blijven leren. Sinds 1985 vervulde ik een permanente grondfunctie en kwam het vliegen op een tweede plek.”

In 1976 kocht Groeneveld zijn eerste historische vliegtuig: een Fokker S11, gevolgd door een Harvard drie jaar later. In 1982 enthousiasmeerde hij de vermaarde Martin Schröder om de Dutch Dakota Association te helpen op te richten. Gemakkelijk was het niet; alleen door maandenlange volharding en een spontaan bezoek aan Schröders kantoor kon Groeneveld een gesprek van een kwartier regelen. Drie maanden later, weliswaar. In dat gesprek ontstond er bijna onmiddellijk een klik, waarna het onderhoud maar liefst twee uur duurde. Die chemie is nooit weggegaan en uiteindelijk werd Schröder getuige bij Groeneveld’s huwelijk.

Ontslag

“Toen ik 50 was, nam ik ontslag bij Transavia omdat ik daar door de 100% overname van KLM geen president-directeur kon worden. Ik werd medeoprichter van de Dutch Aviation Group (DAG), een organisatie waarvan circa 70 toonaangevende instanties uit de luchtvaartsector en de kenniseconomie lid zijn. Op 31 december 2009 nam ik afscheid van de historische luchtvaart. Ik ontving het Erekruis van de Huisorde van Oranje: deze draag ik enkel bij de daarvoor bestemde gelegenheden en dan als eerbetoon aan de mensen die mij al die jaren hebben gesteund.”

Ongetwijfeld gingen tijdens de vliegtuigramp bij Tripoli zijn gedachten terug naar de vliegtuigramp van de Dakota, waarbij 32 mensen om het leven kwamen. Het luidde een donkere periode van 24 maanden in, waarbij hij vijf dierbaren verloor en 2/3de van de 330 Dutch Dakota Association-vrijwilligers afscheid moesten nemen. Zijn carrière bij Transavia stopte, hij kreeg darmkanker en alles leek fout te gaan. “Ik voelde me als de bijbelse Job. Hij was het mannetje, maar eindigde bovenop de vuilnisbelt, totdat God hem weer hielp. Ik dacht bij mezelf: ‘Al deze tegenslag is een signaal dat ik wat anders met mijn leven moet doen.’

Lichtlijnen

Voor Groeneveld zijn niet alleen zichtlijnen, maar ook lichtlijnen belangrijk. In zijn woning aan het strand lopen de lichtlijnen door het hele huis. Hij kijkt uit op de glittering van de golven, de veranderende kleuren van de lucht, maar ook de schitterende sterrenhemel. Zijn meest inspirerende schilderij toont een wolk, waar de lichtstralen uitspatten. “Dit werk van Jan Vollebreg blijft altijd anders: hij heeft geschilderd hoe een wolk daadwerkelijk is wanneer je in de cockpit zit. Ik heb veel soorten licht gezien. Een grote indruk heeft het Noorderlicht op mij gemaakt, toen ik het vanuit de cockpit zag.Je ziet dan vrijwel alle soorten licht. Licht is absoluut een inspiratie voor mij en heeft mij ertoe gebracht het gedicht ‘Gevangen Licht’ te schrijven. Daar is een Franse chanson over gemaakt. Toen ik Lucia ontmoette, dacht ik: ‘Het licht komt op mijn weg’.