“Het is hier heerlijk!”
Door Joep Derksen
Het pand Herenstaete, in de volksmond beter bekend als “de nieuwe Agnes”, is nu zo goed als afgerond. De gangen zijn licht en iedere afdeling heeft zijn eigen kleur, zoals geel, oranje of groen. Deze kleuren symboliseren de bollenvelden. Anneke Willemse, coördinator kleinschalig wonen, leidt de journalist rond door de brede gangen en ruime kamers. “Het gaat heel goed”, laat ze weten. “De mensen wonen hier nu bijna een week en de dementerenden zijn alleen ’s avonds af en toe de weg kwijt. Maar het uitzicht op de Herenstraat is heel populair bij de bewoners, want er is altijd wat te zien.”
In de gezamenlijke eetzaal zit mevrouw Van der Zwet, die als een van de laatste bewoners verhuisde naar haar nieuwe appartement. Het is voor haar nog even wennen: “Het is zo groot he, ik loop steeds verkeerd.” Annie van Leeuwen-Veenhof is echter in een woord enthousiast. Zij woont extramuraal (zelfstandig – JD) en voor haar was het nooit de vraag of zij terug kon naar het dorpscentrum, alleen wanneer. Helaas heeft haar man de verhuizing niet meer mee kunnen maken, maar Van Leeuwen kijkt blij om haar heen. “Ik ben dik tevreden. Ik heb vier jaar in de oude Agnes aan de Ravellaan gewoond en dat beviel goed. Ik heb bedongen dat ik in dit appartement zou kunnen wonen, zodat ik niet tegen die woontorens hoef aan te kijken.”
Duif
Wil van der Klaauw is een van de Agnesbewoners met een lichte zorgvraag voor wie het in juli 2009 onduidelijk was of ze ooit nog naar het dorpscentrum zou kunnen terugkeren. Zelf is zij 65 jaar geleden geboren in de Boerhaavestraat en met de verhuizing achter de rug geniet ze volop. “Het is hier heerlijk! Ik ben dik tevreden met mijn huisje.” Ze toont een raam met een hekje ervoor, waar een duif vredig zit te broeden op twee eitjes: “Die kreeg ik er zomaar bij”, lacht ze. Over de kamer: “Die is heerlijk licht en het is zo’n verschil met waar ik geweest ben. Het is echt een paleisje waar ik nu zit.” Ze blikt terug op de afgelopen jaren: “Om eerlijk te zijn, die onzekerheid of we nu wel of niet terug mochten verhuizen, was afschuwelijk. Op een gegeven moment zouden we helemaal niet meer verhuizen en dat leidde tot grote spanning onder de bewoners. Velen van ons aten of sliepen niet meer. Maar nu is alles achter de rug. Ik woon hier sinds woensdag 23 juni en het is of je in een bos woont. Je hoort iedere ochtend de vogeltjes fluiten.” En zo kan het verhaal “Agnes-verhuizing” eindelijk afgesloten worden. Het eindresultaat mag er wezen: de senioren en ultrasenioren wonen weer naar hun volle tevredenheid in het dorpscentrum.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home