Van huilen komt ruilen

Ruilhandel is uit passie geboren

LISSE – “Ruilhandel”: het is een woord dat associaties oproept met de middeleeuwen en de millennia daarvoor. Tegenwoordig zijn we ‘gezegend’ met een vast betaalmiddel: de euro. In deze streek komt de ruilhandel echter weer tot leven, met dank aan Armella Arentsen. Zij had genoeg van het leven dat ze tot enige tijd geleden leefde en dacht bij zichzelf: “Is dit nu alles wat er is?” Door in een sportschool schoon te maken, konden haar kinderen gebruik maken van de faciliteiten. Dat bracht Arentsen op het idee: een geldvrije ruilhandel opzetten voor zowel goederen als diensten. “Wat je niet kapot maakt, maakt je sterker”.

Door Joep Derksen

Arentsen is niet het prototype “wereldverbeteraar”: wollen sokken komen er bij haar niet in. En als mensen beginnen te klagen over hoe slecht ze het hebben, houdt Arentsen de boot af: “Je kunt wel tien keer zeuren hoe beroerd je het hebt, maar verbetert dat je situatie? Doe er wat aan!”

Ze is een “self-made woman”; heeft haar eigen pad moeten kiezen en belandde op haar 16de in het leger. Die acht jaar waren voor haar de mooiste tijd van haar leven, zo laat ze weten. “Ik had daarvoor altijd al gezegd dat ik in dienst wilde. Mijn vader, oom en zwager zaten bij de marine. Ik koos ervoor het leger in te gaan en was kort verband vrijwilliger, zoals dat heette. Ik diende twee periodes van vier jaar, daarna moest ik weg; zo waren de regels. Ik zat daar samen met elf andere meiden en we deden alles wat de jongens ook moesten doen, zoals schieten en de stormbaan overwinnen. Na een interne gezeten te hebben in Den Helder voor zes weken militaire vorming kwam ik in Valkenburg terecht. Het was een geweldige tijd, want het leger is een wereld op zich. Nog altijd kan ik veel beter met mannen dan met vrouwen overweg.”

Verbazing

Arentsen trouwde zelfs met een van haar legermaatjes, al was dat huwelijk geen lang leven beschoren. Op haar 27ste trouwde ze opnieuw, met een zoon en dochter tot gevolg. Echter, ook deze relatie strandde en die ervaring had een diepe impact op haar leven. De natuurlijke gevoelens van verbazing, boosheid en zelfmedelijden passeerden de revue, tot ze op een dag tot de ontdekking kwam “dat ik mezelf een schop onder de kont moest geven om door te gaan. Er waren momenten dat ik dacht: ‘Mijn god, hoe kom ik de week door?’, maar ik had geen zin om voor slachtoffer te spelen. Ik heb veel geleerd uit die tijd, onder meer dat ik over een oerkracht beschik en dat ik veel meer uit mezelf kan halen dan ik ooit gedacht had. Mijn lijfspreuk is: wat je niet kapot maakt, maakt je sterker. Ik heb in mijn relaties stomme keuzes gemaakt, maar ik was het zat om zielig op mijn achterwerk te zitten. Ik vroeg me af: ‘Is dit het leven wat ik wil?’ Straks gaan de kinderen de deur uit en dan ben ik alleen.”

Financieel had Arentsen het niet altijd even gemakkelijk. “Als alleenstaande ouder redt je het niet alleen en je moet dan openstaan voor hulp. Maar ik voelde me altijd zo beroerd om die hulp te ontvangen, zonder er wat voor terug te doen.” Haar kinderen wilden sporten, maar zij kon de lidmaatschappen niet betalen. Vervolgens is ze naar de sportschool gegaan en stelde voor om in ruil voor die lidmaatschappen wekelijks de sportschool schoon te maken. Dit aanbod werd geaccepteerd, waarna Arentsen besefte: “Hier moet meer in zitten! Ik had veel tijd om na te denken over wie ik ben en wat ik wilde. Ik haal mijn voldoening uit het leven om anderen te helpen en ik kwam op een leeftijd waarvan ik zei: “Als ik nog iets wil, moet ik het nú doen. Zo ontstond het idee voor de ruilhandel. De mensen hebben zat spullen over en gebruiken heel veel daarvan absoluut niet. Sommige vrouwen hebben kasten vol kleren die ze nooit dragen. Waarom zou je anderen niet gelukkig maken met iets wat je zelf nooit gebruikt?”

Winterjas

Tegenwoordig is Arentsen zorgcoördinator en ze komt vaak in aanraking met eenzame mensen, die al blij zijn als er iemand langs komt, ook al is het “maar” de schoonmaker. “Ik had iemand een winterjas gegeven en die mevrouw was er zo blij mee! Dat gaf voor mij de doorslag. Ik praatte met mensen over mijn idee en voor ik het wist ontving ik een wasdroger, hoogslaper, stoel, dressoir en kleren om de ruilhandel mee te beginnen.” Vervolgens ging Arentsen aan tafel zitten en bedacht het concept voor NicKel Ruil & Adviesdiensten. “Alles is in te brengen en onderling te ruilen’ zowel goederen als diensten. Er komt geen geld aan te pas, maar mensen kunnen ‘Nickels’ sparen. Deze naam is een combinatie van de namen van mijn kinderen Nick en Kelly. Voor 20 euro per jaar worden mensen lid, waardoor ze het hele jaar de ruilavonden kunnen bezoeken of via de website www.nickelruiladviesdiensten.nl goederen of diensten kunnen ruilen.” Ze legt het principe uit: “Stel dat we een televisie hebben staan en een lid wil die ruilen, maar hij of zij heeft niets in te brengen. Dan krijgt deze persoon toch de tv mee en komt die in de ‘min Nickels’ te staan. Iedereen kan wel wat doen, ook al gaat het dan om het zemen van de ramen of boodschappen doen met oudere mensen. Oog hebben voor elkaar; daar gaat het om.”

Momenteel opereert Arentsen alleen nog vanuit haar eigen huis, waar dan ook behoorlijk wat spullen opgeslagen liggen; klaar voor de volgende ruilavond die iedere eerste dinsdag van de maand van 19:00 uur tot 21:00 uur in het clubgebouw van Speeltuin Marijke (Crocussenstraat in Lisse) plaatsvindt. Plannen voor uitbreiding heeft ze ook: “Mijn streven is om een ruilwinkel op te richten, waar mensen alleen maar mooie spullen kunnen ruilen. In zo’n winkel komt dus geen bak met ouwe zooi te staan. Ik ben nu bezig om ruimte te zoeken, er zit namelijk nog zoveel meer in dit concept. Ik wil het persoonlijke aspect terug brengen in de samenleving. Ken je die reclame: ‘Wat moet je met aardige mensen?’ Dat bedoel ik nou: we zijn helemaal niet meer gewend dat mensen ook aardig kunnen zijn. Iedereen is hard tegenover elkaar. Ik hoop dat mensen meer open gaan staan voor een ander.”

Arentsen vindt dat ze geen wereldverbeteraar is: “Ik kom bij andere mensen als harde tante over. Maar die houding heb ik me ook aangeleerd uit zelfbescherming: als je niemand tot je hart toelaat, dan kunnen ze je ook geen pijn doen. Ik wil de mensen helpen met deze ruilhandel en houdt er niets aan over, met uitzondering van een stukje zelfvoldoening. Met deze ruilhandel maak ik het een stukje socialer en persoonlijker en geef de mensen een teken: als je wilt veranderen, doe het dan zelf.” Wellicht zit er toch een grotere wereldverbeteraar in Arentsen dan ze zelf denkt.