‘De kinderen zijn het geheim van ons huwelijk’

OEGSTGEEST – Zes decennia samen lief en leed delen, is niet iets wat zonder tegenslag gaat. Maar samen beleef je ook heel gelukkige momenten, zoals de geboorte en het zien opgroeien van de eigen kinderen. Hans en Thea Ekker – van der Pas vieren op 23 november dat ze zestig jaar geleden in de echt zijn verbonden. Nu leven ze drie kinderen en drie kleinkinderen later en kijken ze terug op het grootste deel van hun leven.

Al op 13-jarige leeftijd kwam Thea voor het eerst in aanraking met haar latere echtgenoot. Haar broer voetbalde bij de voetbalclub HBS en zij ging vaak mee. ‘Hij was een van de vrienden van mijn broer, maar ik was niet meteen verliefd op deze meneer hoor’, lacht Thea (83). De vonk sloeg pas over nadat haar moeder was overleden. In die moeilijke periode liet haar toenmalig vriendje het afweten, maar bleek Hans (nu 84) haar steun en toeverlaat. ‘Dat helpt blijkbaar bij het verliefd worden op iemand’, analyseert ze het nu. Voor hem was het niet meer dan normaal om het zusje van een vriend van hem te helpen: ‘Je steunt toch iedereen in moeilijke tijden.’

De eerste zoen vond plaats toen Thea 21 jaar was en ze trouwden al twee jaar later. Ook voor die tijd was dat vrij snel. ‘Mijn vader wilde met zijn tweede vrouw kleiner wonen en dat kon alleen als ik ging trouwen en het huis uit ging’, vertelt Thea. Via een omweg bij een fittingfabriek in Deventer kwam Hans te werken bij het Sassenheimse Sikkens, waar hij snel carriere maakte. Helemaal tot aan de raad van bestuur van de Akzo Coatingdivisie. Ook Thea was actief; ze voltooide het conservatorium en nog altijd geeft ze muziekles en leidt ze haar eigen koor: Pas Partoutti. Ook nam zij het leeuwendeel van de opvoeding van hun dochter en twee zonen op zich.

Door zijn werk was Hans 50% van de tijd op reis en Thea had hier als zelfstandige vrouw geen problemen mee. ‘Weet je wat het geheim van ons 60-jarig huwelijk is?’, informeert Hans. ‘Onze drie kinderen; je gaat namelijk niet uit elkaar vanwege hen. Thea bevestigt dit: ‘We zijn goede vrienden gebleven. We hebben moeilijke periodes meegemaakt, maar het is goed gekomen.’ Hans lacht: ‘We hebben het zestig jaar volgehouden.’ Toch blijkt wel uit hun antwoorden dat het geen sinecure is geweest in die zes decennia. Thea: ‘Je moet volhouden en de redenen vinden om vol te houden. Voor ons waren dat de kinderen en kleinkinderen.’ Hans beaamt dat: ‘We leven niet als kat en hond, maar we leven samen.’