Zestig jaar zonder ruzie

ROELOFARENDSVEEN – Het echtpaar Riet en Jan van der Meer – Van Hameren viert dinsdag 24 september het feit dat ze zestig jaar getrouwd zijn. Maar voor hen voelt het korter: ‘Onze echte trouwdag was pas 57 jaar geleden; voor meneer pastoor.’ Burgemeester Marina van der Velde bezocht het gelukkige paar afgelopen maandag om hen de hartelijke felicitaties en een fraaie ruiker te overhandigen.

De echtgenoten zijn allebei geboren en getogen in Roelofarendsveen, maar tot z’n twintigste hadden beiden elkaar nog nooit ontmoet. Maar tijdens zijn dienstplicht in Bali maakte Jan (87) kennis met Riet’s (82) neef, die haar foto aan de muur had gehangen. Na zijn terugkomst in Nederland in 1950 ontmoette Jan haar en een half jaar later sprong de vonk tussen beide definitief over.

Ze weten het nog als de dag van gisteren: ‘We ontmoetten elkaar toen we langs elkaar liepen over de weg. We kwamen aan de praat en ik vroeg haar of zij de volgende dag met mij naar de bioscoop wilde gaan. Dat was het begin en je kunt wel zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was.’ Die avond na de bioscoop volgde dan ook al de eerste zoen en vanaf dat moment was het ‘aan’ en is het nooit meer uitgegaan.

De jaren ’50 was de tijd van de wederopbouw en de echtgenote werkte op een Leids atelier als coupeuse. Jan werkte een poosje op het bedrijf van zijn vader en een blauwe maandag als vertegenwoordiger in Boskoop. Hij besloot op een gegeven moment te gaan emigreren, maar zijn huidige echtgenote stelde toen: ‘Ga jij dan maar alleen, want ik ga niet mee.’ Jan: ‘Vervolgens besloot ik om wat voor mezelf te proberen en ben begonnen met de verkoop van tuinbouwbenodigdheden.’ De zaak is in de loop der jaren alleen maar gegroeid en is inmiddels overgenomen door één van de kinderen.

In 1953 kreeg Jan de mogelijkheid om een huis te kopen. Er was maar één voorwaarde: hij moest getrouwd zijn. Het echtpaar lacht: ‘We moesten wel trouwen voor de wet, anders kregen we het niet voor elkaar. Het was in de kermisweek; we kwamen uit de kroeg en gingen naar het gemeentehuis. Er was geen familie bij en ik weet niet eens meer wie de getuigen waren. Na de huwelijksvoltrekking doken we weer de kroeg in. ’s Avonds ging zij naar haar ouders en ik naar mijn vader.’ Het huwelijk werd ook drie jaar lang niet geconsumeerd: voor het katholieke stel kon dit pas drie jaar later, na de ‘echte’ voltrekking van het huwelijk ‘voor meneer pastoor’. ‘In die tijd stelde het burgerlijk huwelijk in de katholieke wereld niets voor. Onze huwelijksreis in 1956 was dat we in ons nieuwe huis zijn gaan wonen.’

Het echtpaar kreeg drie kinderen, maar negen jaar geleden trof hen een groot verdriet. ‘Onze oudste zoon Vincent overleed op 44-jarige leeftijd aan nierkanker. Het is misschien al lang geleden, maar het went nooit. Gelukkig hebben we twee gouden kinderen over, Lilian en Ronald, en dat is ook een rijkdom!’ Tevens heeft het echtpaar goed contact met alle acht kleinkinderen. Ruzie hebben ze nog nooit gehad. De echtgenoot: ‘Ruzie is verloren tijd; je schiet er niets mee op. Je kunt wel eens een andere mening hebben, maar dan hoef je er geen ruzie over te maken.’ Riet besluit met een glimlach: ‘ We hebben altijd met elkaar goed gehad.’ Op 12 oktober bezoeken alle kinderen en kleinkinderen het jubilerende paar. ‘Dat wordt zeker gezellig, we hebben een lekker etentje en drinken een borrel met elkaar.’