‘Ik ben een beetje claustrofobisch’

De mens achter de lijsttrekker

JOEP DERKSEN

KAAG EN BRAASSEM – De gemeenteraadsverkiezingen van woensdag 19 maart staan al weer voor de deur. Ooit stemden we in het verzuilde Nederland op een partij, maar met name de laatste tien jaren is de persoon van de lijsttrekker steeds belangrijker geworden. ‘Wie is het waard om mijn stem te krijgen?’, zo vraagt menig kiezer zich af. Daarom presenteert het Witte Weekblad u deze nieuwe serie: Wie is toch de mens achter de lijsttrekker? Deze week spreekt Yvonne Peters-Adrian (VVD) over haar jeugd, onzekerheden en denkwijzen.

Peters (47) komt uit een VVD- en ondernemersnest. Hoewel haar moeder furore maakte in de lokale politiek, werd er aan de dinertafel nauwelijks over dit onderwerp gesproken. ‘De volwassenen waren het al heel snel met elkaar eens over politieke zaken’, herinnert Peters zich. Hoe was ze als jong meisje? ‘Ik was braaf en een beetje verlegen. Ik vond mezelf niet heel bijzonder en ging gewoon op in de massa. Ik hield  niet van uitgaan, want ik was astmatisch en kon slecht tegen sigarettenrook.’

Ze ging economie studeren aan de VU in Amsterdam en kwam tijdens haar studie voor het eerst in aanraking met de politiek. En ging zelfs demonstreren, al weet ze niet meer voor welke zaak ze dit deed. ‘We vormden buiten een keten en de politie kwam om ons uit elkaar te halen. Voor mij was dat het moment dat ik besefte, dat de democratie een groot goed was. Daarom ben ik ook de politiek in gegaan. Je kunt van alles vinden, maar de plaats waar je echt wat kunt veranderen is in de politiek.’

Hoewel haar moeder van de VVD was, bleek het voor Peters nog geen uitgemaakte zaak dat ze voor dezelfde partij actief zou worden. Ook zij had haar vooroordelen over het type mensen dat indertijd met de VVD geassocieerd werd. Maar dat veranderde snel toen Peters werd voorgesteld aan (huidig wethouder, JD) Ton van Velzen. Ze lacht: ‘Hij had een oorbel en een baard en was totaal niet bekakt.’

Peters combineert de zorg voor haar vier kinderen met vrijwilligerswerk en de politiek. ‘Als je kinderen hebt, verander je. Mijn man en ik wilden niet dat de kinderen vijf dagen per week in de creche zitten. Dus ging ik minder en uiteindelijk niet meer werken.’Ze neemt een slok uit een grote beker met het logo ‘Coca-Cola’ erop. ‘Ik ben een ontzettende Coca-Cola drinker. Pepsi vind ik niet lekker.’ Tussen al haar activiteiten door geniet Peters van lange wandelingen met haar hond in de natuur.

Met geloof heeft ze niets. ‘Ik vind het ook wel een beetje een poppenkast. In veel landen hebben mensen niets en dan staat er tussen hen in een met goud behangen kerk. Bovendien is geloof een beetje symboolpolitiek met die kruisjes boven de deur.’ Na haar uiteindelijke heengaan  verwacht Peters dan ook niet dat ze moet aankloppen bij Petrus aan de hemelpoort. ‘Na mijn dood mogen ze me verbranden.Ik ben een beetje claustrofobisch en moet er niet aan denken om in een kist te liggen.’