De mens achter de bestuurder

Guus Elkhuizen is geen standaard politicus

JOEP DERKSEN

NIEUWKOOP > De eerste honderd dagen van het nieuwe college van burgemeester en wethouders zitten er op. Drie wethouders zijn de komende vier jaren dag en nacht in de weer om het beste voor de gemeente en haar inwoners mogelijk te maken. Maar wie zijn die wethouders; wat drijft hen en hoe  staan ze in het leven? In een drieluik praten Guus Elkhuizen, Trudy Veninga en Annette Pietersen openhartig over zichzelf. In deel 1 is het de beurt aan Guus Elkhuizen (61).

De geboren Hagenees komt uit een ondernemersgezin en als tiener was het zijn grote ambitie om succesvol te worden in het zakenleven. Tien jaar lang was hij nationaal en internationaal actief met het opzetten en uitbouwen van bedrijven. ‘Ik kwam er al snel achter dat niets lukt, zonder dat je een weloverwogen risico neemt. Als je blijft nadenken over de risico’s, dan kom je niet verder.’ Door zijn vele reizen en zijn carriereambities is het er nooit van gekomen, dat hij kinderen kreeg. Hij ervaart dat niet als een gemis: ‘Ik heb altijd internationaal willen werken en het plaatje van een gezin met kinderen paste daar niet bij.’

Nadat hij in deze gemeente kwam te wonen, verdiepte hij zich in de regels over de natuurwetgeving rondom zijn woning. Op een zaterdagmiddag in 2003 kwam hij Stef Leliveld tegen, die hem vroeg om zijn kennis over de natuurwetgeving te delen. Die toevallige ontmoeting bij de plaatselijke supermarkt zorgde voor een drastische verandering in het leven van Elkhuizen. ‘Ik vond de politiek heerlijk, maar wilde wel gauw tot besluitvorming komen. Ik doe mijn stinkende best om wat achter te laten en ik ben primair bezig voor de samenleving.’

Elkhuizen kent overigens zijn plek en weet heel goed, dat een wethouderschap niet allesbepalend is voor een gemeente en haar inwoners. Hij lacht: ‘Ik heb niet de illussie dat als ik geen wethouder meer ben, de samenleving en bestuurlijk Nieuwkoop in elkaar storten. Dat de samenleving dan denkt: `Hoe nu verder?´ In de politiek is het vrij snel ´uit het oog uit het hart´.´ Maar de komende jaren is Elkhuizen wethouder en zijn doel is het om samen met de inwoners verbeteringen aan te brengen. ´Ik wil dat mensen achteraf zeggen, dat ze zoveel mogelijk samen met de wethouder hebben bereikt.´

Hij vervolgt: ´Ik ben niet een standaard politicus en ben iemand die vrij snel zegt hoe het in elkaar steekt, maar ik zeg het ook als iets wel of niet goed is. Dat is in bestuurdersland niet altijd de gewenst bestuurderstaal. Maar voor mij gaat het meer om de inhoud dan de verpakking. Burgemeester hoef ik niet te worden: ik ben te ongeduldig voor al die lange vergaderingen waaraan je deel moet nemen.´ Hij vervolgt: ´Het is een doelloze missie om als wereldverbeteraar in de politiek aan de gang gaan. Je moet je richten op zaken die je voor elkaar kunt krijgen. Pick the fights you can win.´

Elkhuizen komt pas echt tot zijn rust bij het vissen: ´Ik houd van snoekvissen en mijn grootste snoek was 1,21 meter. Als kind snoekte ik al in de Woerdense verlaat. De vis eet ik niet, ik geniet meer van vlees.´ Op stille momenten denkt Elkhuizen nog wel eens terug aan vroeger, toen het leven minder druk was. ´Dat is ouwelullenpraat natuurlijk, maar in deze enigszins op hol geslagen maatschappij moet je zorgen dat je niet gek wordt. Want we ´moeten´ ons druk maken over aaneenlopende problemen. De ene week gaat het over de AOW, dan over ISIS en drie dagen later over het WK-voetbal. Ik mis die Anton Pieckachtige wereld van vroeger wel een beetje.´