‘Het was mijn lot’

OEGSTGEEST – Oorlog en vredesmissies; het zijn gebeurtenissen die mensen veranderen; zij komen in situaties waarbij ze geconfronteerd worden met de donkerste kanten van het leven. Na terugkeer heten deze soldaten ‘veteranen’; tientallen jaren was er niet of nauwelijks dankbaarheid voor hetgeen deze veteranen  voor Nederland en de wereld gedaan hadden, maar gelukkig is daar verandering in gekomen. Vrijdag 20 juni werden alle Oegstgeestse oud-strijders met hun partners op het gemeentehuis uitgenodigd voor een drankje en een blauwe hap.

In Oegstgeest wonen 92 veteranen, mannen en vrouwen in de leeftijd van twintig tot honderd jaar. Iedereen die namelijk voor Nederland naar het buitenland is gezonden om de vrede te handhaven, is een veteraan. Of het nu gaat om de Indiëgangers, de ‘Blauwe Helmen’ in Libanon, de Cambodjagangers of de mensen die terug zijn gekeerd van de huidige Mali-missie. Burgemeester Jan Waaijer heette alle veteranen met hun partners persoonlijk welkom in het gemeentehuis.

Dat dit jaarlijkse eerbetoon aan de veteranen zeer wordt gewaardeerd, blijkt wel uit de aanwezigheid van de 88-jarige Joop van Gent, die tussen 1950 en 1953 uitgezonden was naar het toenmalige Indië. Zijn gezondheid staat hem niet meer toe om het huis te verlaten, maar dankzij de Stichting Ambulance Wens kon hij dit jaar toch nog aanwezig zijn bij dit evenement, waar Van Gent met hart en ziel naar uit keek.

De oudst aanwezige veteraan is Wim Schellekens, die over twee maanden honderd wordt. Hij heeft in mei 1940 nog gevochten in de de buurt rond Rotterdam en kreeg de opdracht om de Duitse parachutisten aan te pakken. ‘We kregen opdracht om op te rukken naar Rotterdam en ik heb het hele bombardement meegemaakt’, zo herinnert Schellekens zich. ‘Het is fijn dat op deze dag aan ons gedacht wordt.’ Herman Peeters heeft in zijn Indiëtijd veel meegemaakt. Na de tweede wereldoorlog hielp hij ‘het ontregelde Nederland over te nemen van de Duitse bezetters. We hebben er geleidelijk aan wat van kunnen maken, maar konden het werk niet grondig afmaken omdat we naar Indië gingen.’ Trots op zijn veteraneninsigne is Peeters niet: ‘Het is geen enkele verdienste; het was mijn lot en mijn aangewezen taak om dit te doen.’

Luitenant-Generaal buiten dienst Jan Hendrik de Kleyn sprak de aanwezigen toe en hij was vol lof. ‘Ik  koppel de woorden trots, dank en respect aan u, veteranen. Nieuw Guinea was een militaire overwinning, maar het werd omgezet in een politieke deceptie. U hebt de vrede gehandhaafd in twintig landen, waaronder Libanon, Cambodja en Bosnië-Herzegovina. Het was zwaar en nooit zal ik de zwaarte van een uitzending bagetallisseren, want er is maar één veteraan en dat is de Nederlandse veteraan.’ Waaijer was het hier volop mee eens: ‘U hebt uw leven in de waagschaal gezet en u verdient hiervoor erkenning. We moeten zuinig zijn op onze vrijheid, anders glipt het als water door onze handen. Achter iedere veteraan zit een mens en deze gemeente heeft dank en respect voor u.’