Dé lokale en regionale nieuwssite

Als journalist schrijf ik over actuele zaken. Ook zijn ruim 80 boeken van mij gepubliceerd. Deze blog heeft al miljoenen bezoekers verwelkomd. Hier vindt u alle, ruim 26.900, gepubliceerde artikelen, verschenen in landelijke, regionale en lokale dag- en weekbladen en magazines. Mocht u onderwerpen aan de kaak willen stellen, neemt u dan contact met mij op: info@writing4u.nl. Foto's kunnen, tegen vergoeding, besteld worden via dit emailadres.

05 december 2021

Een gewone zaterdag

KAAG EN BRAASSEM – Kinderen zijn onlosmakelijk verbonden met hun ouders. Vaak is dat een warme relatie, vol liefde en geborgenheid. Maar soms zorgt het leven voor extra uitdagingen en wordt het familieleven een kwestie van overleven. Op 78-jarige leeftijd heeft Lia Brouwer-Vogel haar debuut als schrijver gemaakt, waarbij ze in romanvorm openheid geeft over haar bijzondere jeugd. In een exclusief interview vertelt ze over de invloed die deze gebeurtenis op haar volwassen leven heeft gehad.

JOEP DERKSEN

Lia’s moeder, Vera, werd in 1915 geboren in een arm gezin en ze groeide op in een dorpje in Noord-Groningen met als doel om zich aan de bekrompenheid te ontworstelen. Ze trouwde, kreeg twee kinderen en was de drijvende kracht achter het huishouden. Tot die ene dag, zo is te lezen in het boek ‘‘Een gewone Zaterdag’. Na het halen van boodschappen probeerde ze de trein nog te halen, terwijl deze al aan het rijden was. Ze pakte de deurklink vast, deze zwaaide open en Vera verloor haar evenwicht waardoor ze onder de trein terecht kwam.

Twee weken lang kregen Lia en haar broer hun moeder niet te zien. Sterker nog; over het gebeurde werd nauwelijks gepraat en emoties werden niet getoond richting de kinderen. “Pas na twee weken mochten mijn broer en ik naar het ziekenhuis. Mijn moeder kwam gehavend terug naar huis en mijn vader wist niet, hoe hij er mee om moest gaan. Als kind blijf je heel loyaal aan je ouders. Je neemt de zorg over en probeert toch een glimlach op het gezicht van je ouders te krijgen. Ik werd het verlengstuk van mijn moeder, deed alle werkjes voor haar, deed mijn best op school om goede cijfers te halen. Mijn moeder waardeerde het, maar ze zat heel zwaar met zichzelf.

Mentale gevangenis

“Mijn vader heeft het emotioneel slecht kunnen verwerken. Mijn moeder is met het schuldgevoel blijven zitten, dat ze door haar toedoen niet de zorgzame moeder meer kon zijn voor haar kinderen. In haar boek beschrijft Lia hoe het gezinsleven zich voltrok.

Als tiener had Lia de wens om de ULO-B te doen, zodat ze naar de analistenschool kon gaan. Haar vader regelde echter, dat ze een jaar eerder van de middelbare school kon gaan. Zodat ze eerder thuis kon blijven om al het huishoudelijke werk te doen. “Mijn broer moest een goede opleiding krijgen en cariere maken. Ik wilde niet als 15-jarige vastzitten in het huishouden, maar dat gebeurde wel. Ik vond dat heel erg. Uiteindelijk volgde Lia de analistenschool via avondonderwijs en besloot ze te solliciteren voor een baan als laborante.

Creatief

De reden, dat Lia het boek heeft geschreven, is deels om het levensverhaal van haar moeder af te ronden. “Het is een eerbetoon aan haar,” zegt Lia. Maar ook hoopt ze, dat lezers hun voordeel kunnen hebben aan het lezen van dit verhaal. En rekening houden met de gevoelens van alle gezinsleden. “Kinderen die zó in dienst hebben gestaan van hun ouders, ontwikkelen zelf geen identiteit. Daar is meer over bekend geworden de laatste tijd, men noemt dat parentificatie. Kinderen nemen niet alleen de zorgtaken over van hun ouder(s) maar voelen zich ook verantwoordelijk voor hun welzijn.”

Inmiddels is Lia ruim vijftig jaar getrouwd met een fijne partner. ‘Is met het verschijnen van dit boek het ontwikkelen van jouw identiteit afgerond?’

‘Dat weet ik niet. Mijn leven zou anders verlopen zijn, als dat ongeluk op die ene gewone zaterdag niet had plaatsgevonden. Maar dit boek is niet één of ander droevig verhaal. Er werd ook gelachen bij ons thuis. Mijn ouders waren creatieve mensen en mijn moeder heeft zich allerlei vaardigheden opnieuw aangeleerd. Maar hun onderlinge relatie veranderde ook; voortaan ging alle aandacht van anderen uit naar mijn moeder. Mijn vader moest zorgen, dat het geld in de la kwam.’

Lia benadrukt nog eens dat het belangrijk ia dat volwassenen eerlijk en open naar de kinderen zijn. Dat ze er voor zorgen dat kinderen niet vergeten worden bij dramatische gebeurtenissen. Gelukkig wordt er nu veel meer met kinderen gepraat dan vroeger.

Het boek ‘Een gewone zaterdag’ (ISBN: 978 946 4500 479) is te koop bij Veenerick of via bol.com en boekscout.nl