‘Ik ben SJC-er in hart en nieren!’

Leo van Houten stopt na 52 jaar als actief voetballer

NOORDWIJK – Na een carrière van 52 jaar als actief voetballer speelde Leo van Houten op zondag 29 april zijn laatste voetbalwedstrijd bij SJC. Het einde van een tijdperk, maar niet het einde van de verbondenheid van Leo met SJC. Hij blijft actief verbonden bij de club als scheidsrechter voor het 10de team.
Tegenwoordig worden kinderen vaak lid van een voetbalclub omdat deze het best bereikbaar was. In 1955, het jaar dat Leo lid werd van SJC, stond al direct vast dat hij niet naar SJC ging: ‘Alle Noordwijk-zeeërs en niet-katholieken gingen naar Noordwijk. Ik ben katholiek en werd lid van de SJC.’ In de loop der jaren heeft hij veel voor de club gedaan: lid van het jeugdbestuur, 16 jaar in het 1ste elftal gespeeld, de B-selectie getraind, jarenlang actief in het bestuur van de voetbalvereniging, penningmeester. Nu gaat hij de functie van scheidsrechter oppakken. Met recht kan de 63-jarige zeggen: ‘Ik ben SJC-er in hart en nieren!’

Vechter

Leo is er de man niet naar om midden in de belangstelling te staan. Misschien heeft hij daarom wel al die jaren in het eerste elftal kunnen spelen: ‘In de middenlinie voelde ik me op mijn best, want daar kon ik lekker voetballen en zowel verdedigen als aanvallen. Ik was een constante tweebenige voetballer, niet technisch begaafd maar wel een vechtertje die het van zijn karakter moest hebben.’ Na zijn laatste wedstrijd werd hij door de voorzitter in de bloemetjes gezet: ‘Dat vond ik toch leuk en had ik niet op gerekend. Ook het meespelen van enkele oud-teamgenoten als Wim Braun, Piet de Ridder en Jos van de Berg vond ik bijzonder fijn.’

Een van zijn hoogtepunten bij de club was in 1969, het jaar dat het 1ste team waarin Leo speelde promoveerde naar de derde klasse. Maar ook aan de promotie van datzelfde team naar de eerste klassen in 2001 denkt hij met veel genoegen terug. ‘En die keer in het begin van de jaren negentig dat het Nederlands elftal tegen SJC gespeeld heeft waar 10.000 man op af kwam!’ Dieptepunten waren er ook, zoals wanneer het eerste team degradeerde naar een lagere klasse.

Dieptepunt

Als Leo gevraagd wordt naar zijn diepste wens, betrekt hij dit direct weer op SJC: ‘Dat het eerste team weer mag promoveren met zoveel mogelijk Noordwijkers, maar helaas zit dat er niet in omdat teveel jonge mensen niet de mentaliteit hebben om alles uit hun voetbalcarrière te halen. Ze krijgen een complete opleiding van de F-jes tot de A-jeugd, maar dan beginnen de problemen. Ze willen niet op de toppen van hun kunnen presteren en gaan een paar divisies lager spelen tegen de oudjes van mijn leeftijd. Dan winnen ze met 8-1 en hebben er nog plezier in ook!’

Als voetballer had Leo nog jaren meegekund, maar hij wilde niet te laat stoppen: ‘Ik wilde voorkomen dat ze zeggen: “Wordt het niet tijd dat je stopt?” Ik wilde geen last zijn voor mijn eigen team, daarnaast duurt het op mijn leeftijd langer om te herstellen van blessures.’ Hij besluit: ‘Wat ik nog graag wilde zeggen is dat ik het fijn vind dat mijn vrouw Heiltje me zo steunde in al die jaren!’