“Dit werk leer je niet, het komt uit je hart”

Maria Spee verlaat na 40 jaar de thuiszorg

NOORDWIJK – Na bijna veertig jaar gewerkt te hebben in de thuiszorg en huishoudelijke verzorging, neemt Maria Spee (56) op vrijdag 28 september afscheid van Valent RDB Thuiszorg. Duizenden mensen heeft ze geholpen en bijgestaan en nu komt het ogenblik dat ze extra tijd krijgt voor zichzelf en haar man. Maar wel een beetje met pijn in het hart, zo erkent ze: “Misschien stop ik wel te vroeg. Ik heb er vrede mee, maar ik zal het werk wellicht vreselijk missen.”

Een interview met Spee is een aangename ervaring: ze heeft het enthousiasme van een tiener en praat vol passie over haar werk, collega’s en de ontwikkelingen in de thuiszorg. “Ik ben ooit begonnen bij de Van de Bergh Stichting en na vijf jaar ben ik overgestapt naar Wilbert Bezigheidstherapie. Na de geboorte van mijn oudste dochter heb ik twee jaar thuis gezeten, maar dat was niets voor mij: ik wilde snel weer aan de slag. Ik werkte weer twee jaar als part-timer in de thuiszorg, kreeg een tweede dochter en ben sinds 1980 actief in het huishoudelijk werk en de verzorging. Vier jaar geleden kwam ik bij Valent RDB Verzorging en heb geweldig samengewerkt met een fantastisch team van vrouwen en (twee) mannen.”

In de loop der decennia is het werk wel veranderd, zo vindt Spee. “Er gaat veel tijd op aan papierwerk en het goed documenteren. Hoewel ik dit altijd heb gedaan, is het toch niet mijn stiel. Ik ben meer iemand die persoonlijke aandacht geef aan anderen. Met name de oudere mensen hebben mijn hart gestolen. Zij zijn de jeugd van vroeger, maar hun lijf en geest gaan achteruit. Bedenk zelf maar eens hoe verschrikkelijk het is om niet meer in staat te zijn die dingen te doen, die je vroeger wel kon. Ook jou en mij staat dit vooruitzicht te wachten!”

Ze heeft een tip voor haar jongere collega’s, die aan het begin van hun carriere in de verzorging staan: “Dit werk leer je niet, het komt uit je hart. Behandel de oudere mensen met respect en ga niet jijen en jouen of op een kinderlijke toon tegen hen aanpraten. Of, als ze in een rolstoel zitten, over hun hoofden heen naar diegene die achter hen staat. En raak de mensen af en toe eens aan, want als je oud bent, wordt je nooit eens aangeraakt. Daar komt bij: met ouderen kun je vreselijk lachen, maar ik deel ook het leed met hen. Wanneer iemand in huilen uitbarst, dan ga ik naast deze persoon zitten en sla een arm om haar of hem heen. Ook al zegt het protocol dat dit niet mag, maar ik laat mijn hart spreken en dan zijn de regels er om overtreden te worden.”

Zorgen

Spee maakt zich zorgen om de ontwikkelingen voor de thuiszorg: “Je merkt het onmiddellijk op de werkvloer wanneer de regering de geldkraan dichtdraait. De thuiszorg en het onderwijs zijn altijd de klos. Kijk maar eens naar de invoering van de WMO: daar heb ik nooit het nut van ingezien en het blijkt ook niet te werken.” Dat ze op haar 56ste kan stoppen met werken, vindt ze heel verstandig: “Als je dit werk doet tot je 65ste jaar, dan loop je door de zwaarte van het beroep zelf achter een rollator. Mijn man en ik willen nog veel reizen naar landen als India, Cambodja en Vietnam en ik wil me toeleggen op het schilderen. Daarnaast ga ik in ieder geval een dag in de week vrijwilligerswerk doen: bij het nieuw te beginnen Hospice in Sassenheim, maar wellicht ook voor dementerende ouderen. Ik heb wel vrede met het stoppen met werken, maar ik ben bang dat ik het vreselijk zal missen. Maar ik ben geen Heintje David die keer op keer weer terugkomt.”

Over haar hartenwens: “Dat ik gezond mag blijven: ik zie zelf op tegen het moment dat ik fysiek minder wordt en wellicht hulpbehoevend door een hersenbloeding of dwarslaesie. Ik hoop dat als ik afhankelijk wordt van de thuiszorg, deze nog steeds is als nu gegeven wordt.”