Snoezelfiguren stimuleren prikkels
Bedenkers van de snoezelfiguren zijn Wim en Marianne van Exel, wier zoon Raymond een jaar in De Honingraat heeft gewoond. Raymond overleed in 1987 op tienjarige leeftijd aan de ziekte van Hunter. De dood van hun zoon heeft uiteindelijk geleid tot de introductie van deze snoezelfiguren. Het echtpaar van Exel heeft hun grootste verdriet omgezet in iets waardoor ouders weer in contact kunnen komen met hun kinderen die zeer ernstig beperkt door het leven gaan. Zij hebben jarenlang gewerkt aan manieren waarop kinderen met een beperking kunnen omgaan met prikkels.
Ze vertellen: “In Raymond’s laatste levensfase, waar hij in een verzorgingsinstelling woonde, genoten wij intens van de stille momenten die we met hem kon doorbrengen, waarbij er geen prikkels van buiten kwamen. Indertijd bestond het woord ‘snoezelen’ nog niet, maar het verwijderen van externe prikkels staat bij dit begrip centraal. Het snoezelen leert kinderen met een beperking, zoals autisten, de geneugten van het aanraken. Juist door die aanraking kan het contact met de familie verbeterd worden. Met de snoezelfiguren worden zintuigen gestimuleerd en komt het kind tot rust.”
Figuurvormen
Het echtpaar geeft adviezen aan zorginstellingen, maar verdient niet aan de snoezelfiguren: voor hen is het een missie. Wim van Exel: ‘We hebben verschillende figuurvormen, zoals een kast in de vorm van een circustent. In deze kast zitten allemaal laden waarin materiaal zoals zand, papier of plastic gestopt kan worden. Zo kunnen de kinderen voelen wat een bepaalde materiaalvorm nu precies is. Een ander figuur is de papegaai, die alles herhaalt wat je zegt. In een andere snoezel kun je een bal gooien, waarna er muziek wordt afgespeeld en doe je dit bij een snoezelclown, dan hoor je gegiechel. Bij de snoezelolifant kun je via de lange slurfslang je reukorgaan stimuleren door het ruiken van geuren.’
Deze figuren stimuleren de verschillende zintuigen, zoals de motoriek, geur, spraak en tast. Met name autistische kinderen hebben baat bij de snoezelfiguren: zo kunnen ze in hun eigen tempo en op hun eigen wijze hun zintuigen stimuleren. ‘Als je een snoezelfiguur op tafel zet, wordt deze de hoofdpersoon en niet het autistische kind zelf.’ Monique Willems, leidinggevende van De Honingraat is enthousiast: ‘Deze figuren zijn ontzettend leuk en een toevoeging aan het educatieve systeem. Ze zijn een stimulans voor het verwerken van prikkels en heel goed te gebruiken.’
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home