“Alles is weg”

RIJNSBURG – Veel mensen zijn hun leven lang op zoek naar volmaakt geluk. Piet Glasbergen had dit stadium bereikt: zeven dagen lang was hij gelukkig. Hij vierde op 25 februari zijn zestigste verjaardag en gaf zichzelf een nieuwe auto; de Volvo XC 60. “De laatste auto van mijn leven.” Samen met de vier A-Fords uit de jaren 1929, 1930, 1931 en 1932 en de zeventien solexen was zijn gemotoriseerde collectie compleet. Een garagebrand vernietigde zijn gerealiseerde perfectie voorgoed.

Glasbergen vertelt wat er in die fatale donderdagochtend 4 maart gebeurde. “Ik had samen met m’n zoon een complete garage en zorgde er altijd voor dat alle stekkers uit de stopcontacten waren als ik er niet binnen aan het werk was. Ook zaken als olie en benzine sloeg ik altijd buiten de garage op. Maar die nacht is er kortsluiting ontstaan in het kacheltje dat bij de solexen stond; daar is het vuur ontstaan.”

Hij vervolgt: “Mijn vrouw werd wakker; ze hoorde dat er buiten iemand stond te schreeuwen en vervolgens het gerinkel van glas. Ze realiseerde zich: er is brand bij ons en ze belde 112. Ik kleedde me aan, ging naar beneden en pakte de autosleutels van de Volvo en de sleutels van de garage. In de garage stond het zwart van de rook, vanaf heuphoogte tot het plafond. Ik ben naar binnen gekropen en uit het midden van de garage de sleutels van de veiligheidspalen van de garagedeuren gehaald. De Volvo heb ik bij de buurvrouw geparkeerd en daarna zei de politie die was gearriveerd: ‘Je gaat niet meer in de garage. Maar ik wilde de blauwe A-Ford samen met mijn buurman Johan Haasnoot eruit trekken. We deden de garagedeur weer open, zetten drie stappen en trokken de blauwe auto eruit. Die bleef vastzitten tegen de deurpost en ik ben naar binnen gegaan, heb het stuur gedraaid en daarna konden we ‘m uit de garage halen. De Solexjes waren niet meer te redden en je zag alles wegbranden.”

In eerste instantie was Glasbergen ervan overtuigd dat hij niet meer opnieuw wilde beginnen met een verzameling klassieke auto’s. “Mijn eerste reactie was dat ik alleen de blauwe A-Ford wilde opknappen en dat het met de Volvo voldoende zou zijn. Nu zijn we een paar dagen verder en ook mijn zoon Peter zegt: ‘Knap het gewoon op, pa’. Misschien kunnen we nog veel met het chassis van twee van de andere A-Fords doen en wellicht koop ik een nieuwe A-Ford.” Hij kijkt nog eens naar de afgebrande garage en zegt met een snik in zijn stem: “Alles is weg. We hebben niets meer.”