Kanker krijgt Harriët van der Kooij niet klein

LISSE – Een overwinning op haarzelf en de kanker die ze drie keer heeft moeten bestrijden. Zo noemt Harriët van der Kooij (58) haar reis naar Umbrië, waarbij ze met lotgenoten haar eigen krachten tot het uiterste inzette om honderd kilometer te lopen door heuvelachtig landschap. Gedurende die week leerde ze zichzelf beter kennen en het leven nog meer te waarderen.

De omslag in Van der Kooij’s leven begon in december 2004. Na steken in haar borst constateerde een arts dat ze kanker had. Bij de operatie werd een aantal lymfeklieren weggehaald, maar uiteindelijk volgde er toch een amputatie aan één kant. Na de chemotherapie en een half jaar revalidatie leek het leven haar weer toe te lachen. ‘Toen bleek dat ik ook kanker in de andere borst had. Ik was er snel bij en hoefde alleen maar geopereerd te worden.’ Ze kwam deze periodes in feite goed door. Tot het moment dat voor een derde keer kanker werd geconstateerd: nu werden al haar lymfeklieren weggehaald. Van der Kooij: ‘De eerste twee keer was ik ontzettend stoer, maar bij de derde keer kanker konden ze me oprapen en ben ik in een depressie geraakt.’

Door te praten met de vrijwilligers van het Adamas Inloophuis in Nieuw Vennep en te gaan schilderen kon Van der Kooij haar ziekte een plek geven en uit de depressie geraken. Vorig jaar zag ze een foldertje van Adventure for Life: ‘Wil je actief en sportief je kanker verwerken na je behandeling?’ Het leek haar geweldig. ‘Tijdens de behandeling en chemotherapie vond ik dat je niet stil moet blijven zitten. Dat gif moet namelijk uit je lichaam. Ik ging dus extra sporten en ongelooflijk veel wandelen. Ik ben met deze organisatie mee geweest met een pelgrimstocht van Franciscus van Assisië, het deel van Assisië naar Spoleto. Het was heerlijk om met een groep te wandelen langs de steile paadjes. Door die inspanning ben je met je eigen lijf bezig en je komt jezelf tegen. Tegelijkertijd deel je de eigen verhalen met je lotgenoten en praat over hoe de ander de kanker heeft verwerkt. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en nare dingen meegemaakt, maar toch blijven we allemaal positief. Het is erg wat ons overkomen is, maar toch kunnen we het leven weer aan. Tijdens zo’n tocht pep je elkaar op en laat je zien dat het leven niet ophoudt als je kanker hebt.’

Van der Kooij krijgt wel eens de vraag ‘of ze dat kankerverhaal al heeft verwerkt’. Ze laat weten: ‘Kanker is niet over als alle behandelingen achter de rug zijn. Doordat ik met Adventure for Life met lotgenoten kon lopen en over de kanker kan praten, kan ik elders meer mezelf zijn. Toen we Spoleto binnenkwamen, was een hoogtepunt van de reis. Ik heb nog vijf tot tien jaar te leven. Dat is kort en ik ren nu, terwijl ik nadenk over wat ik belangrijk vind. En dat is dat ik me veilig en prettig voel, met mijn gezin en een fijne vriendenclub. Wat ik achter wil laten? Dat de mensen een prettige herinnering aan me hebben.’

Van der Kooij stapte op 10 april een beetje onzeker in de bus naar Umbrië en op 17 april wachtte haar man Harry haar op. Met tranen in zijn ogen vertelt hij: ‘Er kwam een wolk van enthousiasme en leven uit die bus en de deelnemers zongen samen een geweldig lied. Het was prachtig.’