Dertien botbreuken veranderen leven Dammy Heemskerk

NOORDWIJK – Twintig jaar lang was Dammy Heemskerk hét gezicht van cultureel Noordwijk. Vanaf 1 december 1990 zwaaide hij de scepter als beheerder van de dorpshuizen De Kuip en De Rank en sinds zes jaar voert hij deze taak uit voor De Muze, dat in plaats van de beide oude dorpshuizen is gerealiseerd. Volgende maand gaat Heemskerk met de VUT en begint voor hem het Grote Genieten. “Ik heb mazzel gehad, want ik had ook dood kunnen wezen.”

Door Joep Derksen

Het culturele leven zit bij Heemskerk in het bloed. Met passie heeft hij de afgelopen twee decennia ervoor gezorgd dat iedere vereniging onder de juiste omstandigheden kon repeteren en optreden. Maar zijn betrokkenheid ging veel verder. Hij werd bij iedere vereniging donateur, daarnaast is hij al zes keer veilingmeester bij SJC geweest en spreekstalmeester op de corsowagen bij het bloemencorso. “Dit jaar was ik de enige die geplust had met de inkomsten!” Niet veel mensen weten dat Heemskerk tevens een redelijk begenadigd zanger is en hij was lid van The Seasidesingers. Tegenwoordig is zijn tenorstem te horen bij het close harmony koor Dune & Forest.

Zijn grootste wens was altijd om een eigen zaak te hebben. Een keer heeft hij anderhalf jaar mogen proeven aan deze ervaring, maar ook greep hij eens de gelegenheid niet aan om zijn eigen snackbar te hebben. “Als bedrijfsleider werkte ik bij een partycentrum en ik keek om me heen om voor mezelf te beginnen. Op de dag dat ik mijn functie als bedrijfsleider opgaf, zag ik dat in mijn woonplaats Oud Ade het café te koop stond. Ik wilde er een snackbar hebben en in de garage een disco. Het liep echter stuk op 20.000 gulden, want mijn boekhouder zei dat ik niet verder dan een bepaald bedrag moest gaan. Eigenlijk heb ik nu nog spijt dat ik het niet gedaan heb. Toen het er echt op aan kwam, had ik niet de ballen.”

Wijnhandel

Als oudste zoon van een gezin met 13 kinderen besloot Heemskerk tevens om niet de boerderij van zijn ouders over te nemen. Hij genoot volop van zijn leven, maar werd ook verstandiger. Het huwelijk met zijn huidige vrouw, dit jaar veertig jaar geleden, zorgde ervoor dat hij verantwoordelijker werd. “Dat heeft mijn loopbaan bepaald. Na het werken in de horeca begon ik mijn eigen slijterij/wijnhandel en werd vervolgens na anderhalf jaar filiaalhouder bij een groot concern. Na zes jaar ging ik weer terug in de horeca.” In 1989 kwam Heemskerk terecht bij Hotels van Oranje, maar bijna een jaar later zag hij een advertentie om beheerder van de dorpshuizen De Rank (Noordwijk aan Zee) en De Kuip (Noordwijk-Binnen) te worden. “Ik kon in die baan in feite doen wat ik wilde en had twee eigen toko’s. Daar vonden alle repetities, uitvoeringen en feesten plaats; van kantklossen tot disco’s. Ik had heb goed naar mijn zin; er waren veel grote feesten en ik vond het heerlijk om voor 250 mensen een buffet te maken.”

In 2004 werden de dorpshuizen samengevoegd tot De Muze. Hierover laat Heemskerk weten: “Die twee oude gebouwen waren min of meer self supporting, omdat er geen onderhoud aan hoefde te worden gepleegd. Met een nieuw gebouw weet je dat er geld bij moet, dus er is nog steeds afhankelijkheid van subsidie. Ik was er bang voor dat het verenigingsleven duurder uit zou zijn en dat is ook zo. Hierdoor moet de gemeente ook meer geld uitgeven aan de verenigingen. De Muze is een schitterend gebouw en een aanwinst voor Noordwijk, maar voor verenigingen is het soms wat problematisch. Zij moeten lang van tevoren aangeven of en welke ruimte ze willen huren en er hangt een prijskaartje aan. In de oude dorpshuizen zei ik tegen de verenigingen als de ruimte leeg was: duik er maar in, maar het nieuwe bestuur dat over De Muze ging was het daar niet mee eens.”

Gelukkig

In eerste instantie zou Heemskerk dezelfde functie als beheerder houden in De Muze, maar het gemeentebestuur besloot dat de horeca verpacht moest worden aan een externe cateraar. Dat bleek geen gelukkige combinatie, want twee kapiteins op één schip werkt niet, vindt ook Heemskerk. “Als we vanaf het begin één toko hadden gehad, hadden we meer kunnen verdienen, maar tegenwoordig is deze situatie gelukkig anders.

In feite nam het leven van Heemskerk een drastische wending door een ongelukkige val: “Ik stond bij mijn huis op de opbouw van de zonneschermen en wilde door een raam naar binnen. Dat was slordig en ik viel, waarbij ik negen ribben brak en ook mijn arm op vier plaatsen gebroken werd. Het heeft me anderhalf jaar gekost om te herstellen, maar ik heb nog mazzel gehad, want ik had ook dood kunnen wezen. Alle verenigingen en ook het bestuur van De Muze leefden heel erg mee en voor die aandacht ben ik nog altijd dankbaar. Dat maakte dat die periode voor mij uiteindelijk toch heel fijn was.”

Door het gedwongen stilzitten ging Heemskerk ook nadenken over zijn toekomst. Om niet iedere dag te werken beviel hem wel en ook vond hij het geen slechte gedachte om al op z’n 63ste te stoppen in plaats van twee jaar daarna. Voor de komende jaren ligt er voldoende voor Heemskerk in het verschiet: “Ik wil zelf aan deze maatschappij bijdragen en denk er sterk over om me als vrijwilliger in te zetten voor de Stichting VluchtelingenWerk. Mensen worden te gauw in een hoekje neergezet en veroordeeld als gelukszoeker. Maar zij hebben vaak één doffe ellende meegemaakt. Ik wil hen helpen om verder te komen.”

Vrijdag 3 september is voor Heemskerk een afscheidsreceptie georganiseerd. Deze vindt plaats in de Muze, van 16:00 uur tot 19:00 uur.