65 jaar in voor- en tegenspoed

Lou en Nel van der Putten

VOORSCHOTEN – Het was 1944 en op een plein in Haarlem keek Lou het meisje Nel voor het eerst diep in de ogen. En was op slag verliefd. ‘Ze was en is een scheet van een meid’, zegt Lou van der Putten terwijl hij zijn vrouw met veel liefde aankijkt. Het echtpaar vierde maandag 26 september het feit dat ze 65 jaar getrouwd zijn en werd die dag hartelijk gefeliciteerd door loco-burgemeester Freddy Blommers.

Tijdens het interview met het echtpaar voerde met name de echtgenoot het woord, omdat zijn vrouw nu al enkele jaren gediagnosticeerd is met Alzheimer. Maar ze volgt het gesprek woord voor woord en af en toe komt een glimmer van haar eigen persoonlijkheid boven, met woordgrapjes en een glinstering in haar ogen. ‘Tot vijf jaar geleden gingen we samen kamperen’, begint hij te vertellen, maar wordt gelijk onderbroken door zijn vrouw. ‘Kramperen!’ Hij lacht: ‘Ze kan zo ondeugend zijn!’

We gaan in gedachten terug naar het jaar 1944 en hij vertelt: ‘Nel was een schoonheid; ze had een uitstraling van liefde en stond altijd klaar voor een ander. Ik werd in oktober 1946 uitgezonden naar Indië en we zijn kort daarvoor getrouwd, met name omdat haar moeder dat zo wilde. Na de oorlog hebben we bewust jarenlang geen kinderen gewild. We hadden geen centen, maar ook vervreemd je van elkaar als je drieënhalf jaar in Indië zit.’ Uiteindelijk kregen ze hun eerste dochter Hannie, gevolgd door nog twee meisjes: Ellen en Loes. De drie beste geschenken die het echtpaar ooit heeft ontvangen en ook over de schoonzonen heeft het jubilerend echtpaar niets dan lof.

De laatste jaren zijn niet gemakkelijk geweest voor Lou (86) en Nel (85). Hij balanceerde op een gegeven moment op het randje van de dood en de beiden verbleven twee jaar in aparte verzorgingstehuizen. Sinds enkele maanden zijn ze weer bij elkaar. ‘Je gaat niet meer weg, hè?’ vraagt Nel voor de zekerheid. Hij bevestigt dit en geeft haar een geruststellend klopje op haar hand. ‘Haar ziekte werd in een vroeg stadium geconstateerd, want ze ging af en toe zonder reden tegen me tekeer. Ons huwelijksleven veranderde op slag. Voor de tweede keer, want nadat ik in 1992 geopereerd werd aan prostaatkanker was dat ook een flinke aanslag op onze relatie.’

Na de diagnosticering ging Nel naar een dagopvang en verzorgde Lou haar een jaar lang iedere nacht en elk weekend. ‘Ontzettend veel mensen zijn gek op haar en we hebben samen mooie herinneringen. We reisden veel en maakten eens per jaar een tiendaagse busreis. Toen Nel wist dat het fout zat, had ze nog een laatste wens; ze wilde naar de Noordkaap. Samen met een paar vriendinnen zijn we daar naar toe gegaan en de zonsondergang die we daar zagen was geweldig. Die zonsondergang wat het moment van het afscheid van het voorgaande leven.’

Samen met familie en een aantal vrienden gaat het echtpaar haar 65ste huwelijksdag vieren. Bij het woord ‘feestje’ lichten de ogen van de vrouw op: ‘Oh heerlijk!’ Het interview is voorbij, de journalist neemt afscheid en Nel en Lou blijven samen op het terras zitten, genietend van de herfstzon.