Hoe is het toch met…?

Ruud Witteman, voormalig horecabeheerder van tennisbaan Casino

NOORDWIJK – Op 8-jarige leeftijd hielp hij de melkboer met het rondbrengen van de zuivelproducten. Zes jaar later begon hij te werken in de horecazaak van zijn oudere zus en na de ‘Brand van Palace’ startte hij als horecabeheerder van tennisbaan Casino. Nu zijn we 33 jaar verder en blijkt dat hij niet stil heeft gezeten. Met vier horecabedrijven in Leiden en Den Haag heeft de voormalige leerling met studieproblemen zich ontwikkeld tot ‘self made horeca man’. Het is dus de hoogste tijd om ons af te vragen: Hoe is het toch met Ruud Witteman?

Met enige weemoed denkt Witteman (55) terug aan de dagen dat hij als pretiener de melkboer hielp. Waar menig kind dat enkele keren volhield, deed Witteman dat jarenlang. Het ondernemen zat hem toen al in het bloed, want op zijn veertiende had hij al zijn eigen melkwijk. Daarna ging het snel: ‘Mijn zus kocht een horecabedrijf in Oegstgeest en daar ging ik samen met mijn broertjes helpen.’ Witteman was een echte MVA (Manusje Van Alles): ‘Ik fungeerde als kamermeisje, klerk en kok.’

De volgende functie bracht Witteman op z’n 18de naar Noordwijk. ‘De school; daar vond ik niets aan. Ik wilde daar zo snel mogelijk vanaf.’ Hij kreeg een baan in het Palace hotel, maar dreigde na drie jaar door de brand ontslagen te worden. Van de hoteleigenaar kreeg hij echter het aanbod om als zelfstandig ondernemer te gaan werken op tennisbaan Casino. Het horecawezen beviel hem uitstekend, ondanks dat hij de komende dertig jaar werkweken van tachtig uur draaide.

Van 1978 tot 1995 was Witteman hét gezicht van Casino; de tennisclub maakte in die jaren furore, mede dankzij allerlei activiteiten die de ondernemer bedacht. ‘Ik wilde klanten trekken en daarom organiseerde ik toernooitjes en feesten. Zo gingen we ‘het jaar doorzagen’ en hielden middenin de zomer het ‘half oud en half Nieuwjaar’, met vuurwerk en oliebollen. Ook waren er wijnfeestjes en toernooien waarbij mensen in de meest uitgedoste kostuums gingen tennissen.’ Nog altijd wordt Witteman regelmatig aangesproken door Noordwijkers die hier mooie herinneringen aan hebben.

Op z’n 40ste begon Witteman met zijn eerste eigen café in Leiden. Bouwplannen bedreigden het voortbestaan van tennisbaan Casino en Witteman vond dat het geschikte moment om een ‘carrièremove’ te maken. ‘Ik stond voor het raam van een leegstaand pand te kijken toen ik door de eigenaar op de schouder werd getikt met de vraag of ik interesse had het te kopen. Na een gesprek heb ik het in één dag gekocht.’ Pas daarna kwam hij erachter dat het pand een besmette reputatie had; daar was namelijk het harddrugscafé Yellow Moon gevestigd.

Witteman toog aan de slag om zijn idee uit te werken: een studentencafé realiseren met de naam ‘Einstein’. De oude klanten die binnenkwamen wees hij vriendelijk het gat van de deur en steeds meer mensen wisten zijn zaak te vinden. ‘Ik had geluk met het weer dat eerste jaar, want die zomer hadden we tot half oktober terrasweer.’ Inmiddels heeft hij vier horecazaken op zijn naam staan en hebben zijn kinderen het roer overgenomen. Zelf is Witteman acht jaren geleden, na een arbeidzaam leven van zestig jaar (dertig jaar van 80 werkuren per week) gepensioneerd. Maar nog altijd zorgt hij ervoor dat iedere dag het terras van Einstein als eerste vol is. ‘Ik kom hier ’s ochtends om tien uur, lees de krant en drink een kop koffie. Er komt namelijk niemand op een leeg terras zitten en daarom wacht ik tot vier tafels vol zijn. Dan is mijn werk gedaan en ga ik met de hond naar het strand.’