Hoe is het toch met Jos Peschier?

NOORDWIJK – Hij was een succesvol bollenkweker en bloementeler en zat in besturen van verschillende verenigingen. Echt bekend werd hij als commandant van de brandweer en als voorzitter van de voetbalvereniging SJC. Zijn werkzame leven ligt nu al enige tijd achter hem, dus is het de hoogste tijd om ons af te vragen: ‘Hoe is het toch met Jos Peschier?’

Peschier’s wieg stond in 1946 in Noordwijk-Binnen en net als alle binders was hij leerling op de Sint Jeroenschool. Als tweede zoon stond bij zijn geboorte niet meteen vast dat hij het bollenbedrijf van zijn ouders zou overnemen, maar in de loop der jaren werd duidelijk dat hij het vak in de vingers had. ‘Ik had twee eigen bollentuintjes waar ik na de schooltijd in werkte. Of ik hielp mijn vader in het bedrijf; dat was heerlijk om te doen.’

Gelijdelijk werd Peschier alle kneepjes van het vak door zijn vader bijgebracht en na tien jaar nam hij de zaak over. Hij zag al gauw dat de toekomst van het bedrijf niet in de bollen, maar in de bloemen zat. ‘Voor de bollen waren we te kleinschalig: we konden beter opereren met bloemen, vaste planten en bijgoedgewasjes. Dat waren speciale plantjes, zoals kleine gladiooltjes waar weinig aanbod van was en we dus een hogere marge voor kregen op de veiling.’ Met de komst van de wijk Vinkeveld was er echter geen toekomst meer voor het bedrijf en moest Peschier de zaak van de hand doen.

Stilzitten heeft Peschier echter nooit gedaan. Al op zijn 22ste werd hij gevraagd om bij de vrijwilliger brandweer te komen. Hij begon als brandwacht Tweede Klasse, maar ‘schopte’ het uiteindelijk tot brandweercommandant. ‘Ik vond het fantastisch om een team te maken van jongens met verschillende achtergronden, maar wel dezelfde passie. Ik stond meer tussen de jongens dan erboven.’ Bij de brandweer is geen plaats voor solisten, zo maakt Peschier duidelijk: ‘Alleen ben je niks: je doet het altijd met z’n tweeën of in een team. En het klopt: het team is net zo sterk als de zwakste schakel.’

Elf jaar lang was Peschier voorzitter van de SJC en in die tijd is de club opgebloeid. Onder zijn leiding werden de faciliteiten opgeknapt en het aantal velden uitgebreid, al is Peschier de eerste om aan te geven dat dit succes mede te danken is aan vele anderen. ‘Toen ik aantrad waren de trainingsvelden in feite baggervelden en de kleedkamers waren in slechte staat. Nu ligt er een complex met drie kunstgrasvelden, een mooie tribune en een goede lichtinstallatie.’ Voor al zijn inzet ontving Peschier een Koninklijke Onderscheiding en werd hij in 2008 benoemd tot Ereburger van Noordwijk. ‘Dat waardeerde ik eigenlijk nog meer dan de Koninklijke Onderscheiding, omdat ik die kreeg vanwege mijn betrokkenheid met en inzet voor de gemeenschap.’

Fietsen is Peschier’s lust en leven. Nadat hij bij de brandweer stopte, reed hij in vijf jaar tijd maar liefst 100.000 kilometer. ‘Met 25 kilometer per uur zijn dat 4.000 fietsuren’, rekent Peschier voor. ‘Ik reed met name door het groene hart, naar Haarlem en weer terug naar de Bollenstreek. Ik ben een echt natuurmens en als ik op de fiets zat, gaf me dat een gevoel van vrijheid. Ieder voorjaar voel ik de natuur groeien en dat is dan de enige plek waar ik wil zijn.’ Voorlopig is het fietsen echter op een zeer laag pitje gezet, maar Peschier blijft strijdvaardig: ‘Ik ben een doorzetter en kijk uit naar de dag dat ik weer met een fiets door de omgeving kan rijden!’