‘Je wordt behandeld als vullis’

LISSE – Laaiend zijn ze, de buurtbewoners van de Stek-woningen aan de Nachtegaalstraat. Een aantal van hun kan in eigen huis al wekenlang niet douchen of een wasje draaien, vanwege de algehele renovatie. En plotseling blijkt er asbest te zijn in de huizen; van het ene op het andere moment worden de bewoners het huis uit gezet. ‘Ik had vijf minuten om eruit te gaan.’

De buurtbewoners namen contact op met de krant, maar willen alleen maar spreken op basis van anonimiteit; ze moeten namelijk nog jaren verder met de huizeneigenaar. Bij aankomst werd de journalist omgeven door ongeruste en boze mensen. ‘Ik kwam bij mijn woning en zag dat onze spullen van zolder in grote plastic zakken op straat stonden. En mijn man en ik wisten nergens vanaf! Onze spullen staan nu in een container tegenover dit huizenblok opgeslagen.’ Ook bij andere mensen zijn eigendommen weggehaald en opgeslagen. Stek heeft het plan om mensen vanachter glas naar hun spullen te laten kijken, waarbij ze kunnen aangeven wat wel en niet weg mag. De ‘dagwaarde’ van de spullen wordt vervolgens door een onafhankelijk persoon bepaald. Over de emotionele waarde van bijvoorbeeld foto’s op computers die voor altijd verdwijnen, wordt niet gesproken.

Met tranen in de ogen vertelt een buurtbewoonster: ‘Alle elektronische spullen kunnen niet bewaard worden, mijn gordijnen worden vernietigd, evenals een slijptol dat een erfstuk met veel emotionele waarde is van mijn schoonvader.’ Een buurvrouw vult aan: ‘Die zakken met asbest komen open en bloot op straat te liggen. Het asbest verspreidt zich over de straat, tien meter voor mijn huis. De kinderen spelen tussen de zakken met asbest op straat. Dit is een onleefbare situatie. Ik zit met m’n handen in het haar en ben helemaal in de war door die toestanden met mijn huis. Ik maak me grote zorgen over mijn gezin. Die gasten van de asbestverwijdering mogen niet meer met ons praten.’ Haar buurman: ‘Communiceer met ons als er vertraging is. Nu weten we helemaal niets! Mannen met witte pakken gaan bij ons de huizen in en ons wordt niets verteld!’

De buurtbewoners zijn ook niet te spreken over de afwerking van de woningen. ‘Aan de buitenkant ziet het er mooi uit, maar aan de binnenkant is het een bouwval. We moesten 17 centimeter van ons keukenblad afzagen, de afwerking is om te huilen en de binnengevels staan nu al dagenlang buiten in de regen.’ Een andere buurvrouw concludeert; ‘Je wordt behandeld als vullis. Ik heb met mijn kind van zeven in die woning geslapen, midden tussen de astbest. De zolder, waar mijn kind jarenlang heeft gespeeld, blijkt opeens met asbest geïnfecteerd te zijn. Die mensen van Stek gaan vanavond lekker naar huis en liggen in hun warme bed. Maar wat moeten wij doen? Ik warm mijn handen aan de voeding van de computer.’