Snackbar en kapsalon zijn het haasje

OEGSTGEEST – Twee hardwerkende ondernemers dreigen hun zaak te moeten sluiten vanwege bestuurlijke onwil. Ruim 25 jaar hebben ondernemers Rob Heemskerk van snackbar en petit restaurant ’t Haasje en Coen Dofferhoff van Haarmode Dofferhoff dag en nacht moeten klaarstaan om hun gezinnen van eten te kunnen voorzien. En van de ene dag op de andere krijgen ze te horen dat hun huurcontract niet wordt verlengd. De eenzame gang naar het UWV dreigt voor beide ondernemers die twee gezinnen onderhouden.

De ondernemers huren hun panden van de Lidl, maar ze zijn ervan overtuigd dat het niet deze grootgrutter is die ervoor verantwoordelijk is, dat zij weg moeten. ‘We weten dat de Lidl al jaren uitbreidingsplannen heeft. Minimaal twee keer zijn ze bij het college danwel wethouder Van Oortmerssen geweest om hun uitbreidingsplannen te bespreken en even vaak werden ze de deur gewezen. De gemeente wilde niet meewerken. Daarom heeft de Lidl besloten om binnen het eigen gebouw uit te breiden.’

Maar dit besluit gaat wel ten koste van de kapperszaak en de snackbar. Rob Heemskerk voert samen met zijn vader Henk het woord. In 1987 werden enkele ondernemers uitgenodigd om een zaak te beginnen in een kleinschalig buurtcentrumpje en dat hebben we dolenthousiast aangepakt. We hebben al die jaren veel gegeven aan de buurt, maar ook veel gekregen; we zijn echt onderdeel van deze samenleving geworden.’

De kaasboer, bakker en bloemenzaak zijn in de loop der jaren weggegaan. De afgelopen zeven jaren waren uiterst moeilijk: ‘De gemeente deed de sleutel van het Groot Proffijt op slot en toverde het plein om tot één grote zandbak. Alleen wij zijn overgebleven.’ Op 17 juli kwam de mededeling dat de beide ondernemers de deuren moeten sluiten. Onvoorstelbaar, zo vinden beiden: ‘We vroegen wethouder De Ridder om te helpen, maar zij zegt dat ze niets kan doen. Terwijl Lidl diezelfde week aan ons meedeelde, dat zij nog altijd bereid waren om te praten over uitbreidingsplannen waarbij de kleine ondernemers eventueel hun zaak mochten behouden.’

De ondernemers verwijten dit college dat zij hun deuren dicht moeten doen. ‘Het college heeft niet meegeholpen aan ontwikkelingsplannen voor de Lidl en kan zich niet verplaatsen in het binnenste van ondernemers zoals wij. Het zijn hobbyisten en amateurs. Het gaat hier om ondernemers en gezinnen, die op geen vijftig meter van hun zaak genesteld zijn. Daar wordt geen rekening mee gehouden. Laat de politici maar langskomen om alles met eigen ogen te bekijken.’

Rob Heemskerk krijgt het zwaar en probeert zijn tranen te bedwingen als hij vertelt: ‘Mijn zoon van twaalf vertelde ik dat we wellicht de zaak moeten sluiten en dat ik niet weet wat er dan met ons gaat gebeuren. Hij stond hier met tien jaar al patat te bakken en ook mijn zoon van zes tapt hier wel eens een ijsje. Mijn oudste zoon wil nu een handtekeningenactie opzetten om ons bedrijf te behouden.’ Heemskerk’s ogen worden rood en hij loopt weg om nog een kopje koffie te halen. Wanneer hij terugkomt, is de oude strijdlust weer aanwezig: ‘Deze zaak is niet weg te denken in de buurt. We krijgen veel steun van mensen uit de omgeving en zelfs van onze klanten van twintig jaar geleden. Laat het college de moeite nemen om de oorspronkelijke plannen van de Lidl écht te overwegen. We blijven de strijd voeren tegen de sluiting. Het gaat niet alleen om de zaak, maar om het welzijn van ons gezin en onze kinderen.’