‘Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid’

 

JOEP DERKSEN

NOORDWIJK – Eigenlijk heeft ons dorp de komst van burgemeester Jan Rijpstra te danken aan een chagrijnige Zwitserse treinconducteur. Door diens houding ten opzichte van Rijpstra, besefte de burgervader dat het leven in Zwitserland veel onaangename kanten had. Ook werden zijn initiatieven om de topsport en gehandicaptensport in dat land te verbeteren, steeds afgewezen. Rijpstra besefte, dat hij niet wilde wegvegeteren met het uitzicht op de Zwitserse alpen, maar zich wilde blijven inzetten voor de samenleving. Na enkele sollicitaties als burgemeester mocht hij als eerste keuze in Noordwijk aan de slag.

Rijpstra komt uit een bestuurdersfamilie. Zijn opa Johannes Rijpstra (1889 – 1944) was ooit burgemeester van Zelhem en zijn oom Hedzer Rijpstra (1919 - 2011) was burgemeester in Smilde, Terneuzen en Almelo én Commissaris der Koningin in Friesland. Toch ging Rijpstra in zijn jonge jaren een heel andere kant op; hij was sportief, voetbalde elke dag op straat en werd gymleraar.

Maar later meldde hij zich aan bij de VVD en ging zich ook bezighouden met politieke en bestuurlijke activiteiten. Rijpstra: ‘Van mijn moeder, die uit een ondernemersgezin uit Gouda kwam, heb ik geleerd dat als je wat wilt, je er ook op af moet stappen.’ Hoewel hij zijn opa nooit gekend heeft, weet Rijpstra door verhalen van met name zijn oma veel over hem. ‘Ik zie elementen van mijn opa in mezelf terug. Ook ik kan niet tegen onrechtvaardigheid; dan wil ik ingrijpen. Ik zit hier niet voor mezelf, maar maak deel uit van de Noordwijkse gemeenschap. Ik probeer knelpunten op te lossen met het team waarmee ik werk.’

Dat wil niet zeggen, dat de rest van Noordwijk achterover kan leunen, zodat burgemeester en wethouders alle problemen oplossen. Rijpstra: ‘iedereen kan op zijn manier bijdragen aan het oplossen van vraagstukken. Als mensen gratis een stuk van de taart krijgen, worden ze niet geprikkeld. We moeten mensen laten meedenken, meepraten, meedoen en meebeslissen. Al zal de gemeenteraad als hoogste orgaan het laatste woord hebben.’ Daarbij stelt Rijpstra: ‘Ik vind dat een volksvertegenwoordiger geen belangenbehartiger, maar belangenafweger moet zijn. Ik wil samen met de gemeenteraad de samenleving in, met de mensen praten en kijken hoe effectief ons beleid is. Ook komt er een nieuwe werkwijze van de gemeenteraad. Met deze ontwikkelingen wordt de raad weer als volksvertegenwoordiger gezien.’

Waarom solliciteerde Rijpstra voor het burgemeesterschap, terwijl hij tussen de Zwitserse alpen de rest van zijn leven van zijn pensioen had kunnen genieten? ‘Zwitserland is een mooie stap geweest, mijn vrouw heeft er een goed lopende praktijk voor fysiotherapie opgezet en samen een revalidatie- en fitnessbedrijf opgebouwd. Maar ik heb mijn draai daar nooit kunnen vinden. Zo zat ik een keer in de trein en de conducteur beval me: “Ausweis bitte!” en toen ik het kaartje liet zien stelde die man: “Umdrehen sag ich!” Ik ging daarna er op letten hoe buitenlanders in Zwitserland behandeld worden. Het is daar eigen volk eerst en ik wilde niet in zo’n samenleving wonen. Bovendien zat men niet op mij te wachten en hierdoor werd de frustratie toch wel groot. Ik wilde wat doen. Gelukkig kon ik in Nederland gastcolleges en lezingen geven en werd ik voorzitter van de Koninklijke Vereniging voor Lichamelijke Opvoeding. Zo kwam ik weer in de bestuurlijke wereld en pakte ik de draad van de politiek weer op. Ik zat als een vis in het water in een wereld die wél bij me paste.’

Hij besloot om voor het burgemeesterschap te solliciteren. ‘Je gaat niet overal solliciteren, want je kiest voor een gemeente die bij je past. Maar inderdaad was Noordwijk niet mijn eerste sollicitatie, ik werd ook een paar keer tweede. En net als in de sport telt een tweede plek niet.’ Rijpstra geniet van de goede sportfaciliteiten in dit dorp en de regio en hij gaat zich ervoor inzetten, dat die faciliteiten ook  meer gebruikt worden door mensen met een beperking of achterstand. ‘Kinderen op het speciaal onderwijs zijn nog veel te weinig lid van een sportclub’, zo noemt hij als voorbeeld.

De komende zes jaren wil Rijpstra een ‘grotere gemeenschapszin’ realiseren in Noordwijk. ‘Waarin we een evenwicht gevonden hebben tussen de belangen van de investeerders, ondernemers en inwoners. Ik snap goed dat investeers en ondernemers geld willen verdienen, maar er is meer dan geld alleen. Ik wil dat we weer met elkaar gaan praten en het zou goed zijn als tot de uitkomst van die gesprekken bekend is, de gerechtelijke procedures bevroren worden. Ik hoop dat men mij de kans geeft om hier een rol in te vervullen. Mijn doel is dat we een levendige badplaats op hoog niveau zijn; daar horen geen windmolens in het zicht van de horizon of kil beton bij, maar een bouwstijl die door de gemeenschap wordt gedragen. En als de gemeente de discussie start over een vernieuwde boulevard nodig ik iedereen uit met ideeën te komen.