Godin van de brug

 

Oudste brugwachter gaat met pensioen

JOEP DERKSEN

RIJNSATERWOUDE – Na 55 jaar stopt Margje Uilenberg-Bosch (85) als brugwachter van de Vroonlandsche brug, maar als het aan haar had gelegen, dan had ze er nog rustig een paar jaren aan toegevoegd.

Ze is misschien nog net niet de laatste brugwachter van Nederland, maar in ieder geval wel de oudste. Vanaf 1 april worden alle bruggen van het Hoogheemraadschap van Rijnland automatisch en van afstand bediend en is de hulp van Uilenberg niet meer nodig. Eind deze maand drukt ze de voor het laatst de twee rode knoppen in, die er voor zorgen dat de brug omhoog gaat. Ze kijkt terug op 55 mooie jaren.

In 1960 nam Uilenberg het brugwachtersberoep over van de buurvrouw, al werd officieel haar man hiervoor beëdigd. Maar voor zes gulden in de week stond zij voor dag en dauw en in weer en wind klaar om de schippers door te laten gaan. Iedere keer liet zij haar huiselijk beslommeringen achter, zodra zij drie ‘toet’geluiden hoorde. Ze toont haar onderarmen: ‘In de eerste 22 jaar moest ik de brug handmatig omhoog en omlaag draaien; daar heb ik deze stevige polsen van gekregen.’

In die meer dan een halve eeuw heeft Uilenberg nog nooit een dag verzuimd; ook niet als schippers om 04:00 uur ’s nachts op het slaapkamerraam klopten om doorgelaten te worden. Heel af en toe ging Uilenberg met haar man op vakantie, maar dan nam een van de buren de brugwachterstaken tijdelijk over. Sinds haar 65^ste voert Uilenberg haar brugwachterstaken uit als Randstadmedewerker. ‘Ik mocht geen ambtenaar meer zijn. Wel zit ik er een beetje mee, dat ze bij het Hoogheemraadschap vergeten zijn mij in het pensioen te doen. Dat is niet leuk, als je 55 jaar voor hen gewerkt hebt.’

Uilenberg ziet de Vroonlandsche brug ook als ‘mijn brug’. Negen jaar geleden werd deze brug vervangen voor een volautomatisch exemplaar, maar toch kon Uilenberg nog als brugwachter aanblijven. Ze geniet er elke dag van: ‘Ik ben een beetje de godin van de brug, ja. Ik doe het alarmlicht aan en laat de bomen neergaan. Dan moeten automobilisten stoppen en dat doen ze ook keurig. Alleen willen die donderse wielrenners er nog wel eens doorvliegen, met het gevaar dat ze de boom op hun kop krijgen.’

Ze zal het werk wel missen: ‘Ik had best nog door willen gaan. Straks zit ik buiten en weet nog niet iedere schipper dat de brugwachter er niet meer is. Dan wordt drie keer getoeterd, maar moet de schipper zelf op een knop drukken om ervoor te zorgen dat de brug van afstand wordt opengezet.’ Maar ze heeft al wel plannen voor de komende twintig jaren: ‘Ik ga lekker geraniums stekken!’