'Boos zijn lost niets op'

65 jaar in lief en leed

JOEP DERKSEN

OEGSTGEEST – Kort na de tweede wereldoorlog ontmoetten Kees van Schie (89) en Johanna Vergunst (87) elkaar voor de eerste keer. Het was liefde op het eerste gezicht, al duurde het een paar ontmoetingen voordat hij zijn ware gevoelens uitte. Maar na enkele afspraken sprong de vonk definitief over en op maandag 28 december vierde het echtpaar dat ze al weer 65 jaar getrouwd zijn.

Vlak voordat de burgemeester komt om het jubileumpaar te feliciteren, belt de journalist aan om enkele vragen te stellen. Kees van Schie doet de deur open, met de kookschort nog voor. Hij heet zijn bezoek hartelijk welkom en licht toe: 'Ik houd van koken en heb het een hele tijd gedaan, maar nu begin ik het zat te worden.' Al zo'n vijftien jaar is de echtgenoot mantelzorger voor zijn vrouw en dat doet hij met veel liefde. Maar ook zijn eigen gezondheid wordt er niet beter op, dus ze zijn blij met de hulp in de huishouding die ze wekelijks krijgen.

De gedachten gaan terug naar december 1945. Hij woonde in Alphen aan den Rijn en zij in het dorpje Gouwsluis. Ze vertelt: 'Ik was op bezoek bij de verloofde van mijn broer en daar liep hij ook rond. Hij vroeg aan mijn aanstaande schoonzus wie ik was en of zij mij de groeten wilde doen. Ik gaf hem de groeten terug.' De volgende dag stond Kees bij haar op de stoep. Johanna lacht: 'Hij bleef een poosje zitten en vertrok weer. Daarna kwam hij steeds weer terug.' Wat trok u in hem aan? 'Alles. Hij was vriendelijk, groot en zag er leuk uit. Ik vond hem aardig en nu vind ik hem nog steeds lief.'

Ook voor de echtgenoot was de keuze gemakkelijk: 'Je komt een leuk meisje tegen. Er waren natuurlijk veel leuk meisjes, maar er stak er één boven uit. Voor mij was het de combinatie van hoe ze er uit zag en hoe we met elkaar omgingen.' Het stel had twee jaar verkering, maar toen moest Kees voor drie jaar de militaire dienst in om uitgezonden te worden naar Nederlands-Indië. Al die tijd bleven ze contact houden door het schrijven van brieven en af en toe een telefoontje. 'Maar je kon elkaar bijna niet verstaan', herinnerde Johanna zich.

In 1950 zat de dienstplicht er op en keerde Kees terug naar Nederland en zijn lief. Datzelfde jaar trouwde het stel en nog wel tussen kerst en nieuwjaar. Dat kwam door haar vader: 'Mijn vader was in januari extra druk, dus hij vroeg ons om in december te trouwen omdat hij dan meer tijd had.' Het was die 28ste december heel koud en er lag een halve meter sneeuw. Maar met een prachtige jurk en 'een heel klein autootje' werd het burgerlijk huwelijk in Hazerswoude-Dorp en het kerkelijk huwelijk in Koudekerk gevierd. 'Mijn trouwjurk heb ik nog', vertelt de echtgenote, 'We hadden geen bruidsmeisjes, maar ik had wel een mooie jurk.'

Kees werkte 36 jaar lang voor Nationale Nederlanden en was daarna ook twaalf jaar kerkvoogd. Samen kreeg het echtpaar vier kinderen, acht kleinkinderen en tot nu toe drie achterkleinkinderen. Inmiddels wonen ze al weer 53 jaar in Oegstgeest en dat bevalt goed. Burgemeester Jan Waaijer overhandigde hoogstpersoonlijk een prachtig bloemstuk, dat met dank ontvangen werd. Speciaal voor de burgervader onthullen de beiden het geheim om 65 jaar liefdevol samen te zijn. Johanna: 'Je moet niet over alles op je strepen staan, maar elkaar de ruimte geven. Boos zijn lost niets op. Ik vind het nog steeds fijn met hem.' Kees vult aan: 'En je doet veel in gezamenlijk overleg.'