Column

Drugskinderen

Vorige week organiseerde de gemeente een informatieavond voor ouders van zo'n honderd jongeren, die in de afgelopen maanden drugs hebben gebruikt. En dan praten we over kinderen die tussen de 12(!) en 18 jaar zijn. De zaal in het gemeentehuis zat bijna vol, tot mijn plezier. Totdat bleek dat de helft van de mensen hulpverleners waren en het grootste deel van de rest bestond uit politici en ambtenaren. Het aantal ouders dat wél kwam opdagen, was op de vingers van twee handen te tellen.

Dat vind ik onvoorstelbaar, waarde columnlezer. De afgelopen weken zijn namelijk de ouders van minimaal veertig kinderen door de politie benaderd over het drugsgebruik van hun zoon of dochter. Vaak gevolgd door een bezoek aan het politiebureau, waar de gevaren van zowel soft- als harddrugs nog eens goed duidelijk gemaakt werden. Je zou denken dat ouders die zich bezorgd maken over hun kind, dan ook wel geïnteresseerd zouden zijn in informatie over hoe ze met hun telg kunnen praten, zodat hun nazaat afbuigt van het drugspad dat leidt naar verslaving, met alle ellende van dien.

Maar ik vrees dat er bij veel ouders dan toch de schaamte overheerste om op te komen dagen bij deze gemeentelijke informatieavond. Schaamte om bekenden tegen te komen, zodat die zouden denken: 'Hé, gebruikt hun kind ook drugs?' Wanneer je opvoeder bent van je kinderen, dan heb je verantwoordelijkheden te accepteren. Niet praten over drugsgebruik of luisteren naar oplossingen over dit onderwerp wil niet zeggen, dat het niet bestaat. Ontkenning van een probleem heeft nooit geleid tot een oplossing.

'We lossen het zelf wel op', zo is een gedachtegang die ook wel eens opdoemt. En hoe dan? Met praten, schreeuwen, vloeken, schelden? Of met knuffelen? Besef dat u praat tegen een gedrogeerd brein; een puberbrein dat nog volop in ontwikkeling is. U praat met kinderen die veel meer waarde hechten aan wat hun (populaire) leeftijdsgenootjes zeggen. Wat boeit het hen, over dingen die eventueel over twintig jaar kunnen gebeuren? Twintig jaar is namelijk een eeuwigheid voor kinderen die zelf 12, 13 of 14 jaar zijn. U en ik dachten er op die leeftijd namelijk precies zo over.

Nee, beste ouders van drugsgebruikende kinderen. U had er gewoon moeten zijn bij die informatieavond. Dan had u geïnformeerd kunnen worden over begeleiding waar u gebruik van kunt maken. Door daar niet aanwezig te zijn, hebt u op dit vlak gefaald als ouder. Ten koste van uw kinderen.

Joep Derksen