Column

Straat

Is de 'Raad in de straat' nu een succes of niet? Op maandag 4 april organiseerde de gemeenteraad twee keer een bijeenkomst met de titel 'Raad in de straat'. De gedachte hierachter is, dat de politici naar de inwoners komen om te praten over zaken die de inwoners aangaan. Dat uitgangspunt is natuurlijk prima, maar de manier waarop de 'Raad in de straat' uitgevoerd wordt is een grote flop.

Het begint al met de opstelling van de deelnemers. Een aantal gemeenteraadsleden van alle politieke partijen gaan achter een rij tafels zitten om te luisteren, een cynicus zou zeggen; aan te horen, wat de inwoners te zeggen hebben. De inwoners zelf zitten gegroept op stoeltjes bij elkaar en kunnen hun zegje doen. Waarop de politici dan weer reageren, door te zeggen dat ze 'nog zaken moeten uitzoeken' en dat ze 'alle standpunten in overweging moeten nemen'. Daar komt bij: waarom hebben de politici een 'Raad in de straat' nodig om met de inwoners te praten? Dat kun je iedere dag doen; individueel als gemeenteraadslid of samen met je partijgenoten. Organiseer een politiek café, een samenlevingssoos of creëer een 'Speakers corner', zoals in het Hyde Park in London, waar je als politicus je standpunten verkondigd en in discussie gaat met de voorbijgangers. Zo voorkom je in ieder geval dat de 'Raad in de straat' verwordt tot een 'klaag en vraagavond'.

Tijdens de twee afleveringen van 'Raad in de straat' werd er geen enkele toezegging gedaan door de politici. Het onderwerp was de vraag op welke locaties in deze gemeente nieuwe sociale woningbouw moet komen, waar vervolgens ook statushouders gehuisvest worden. Ambtenaren hebben acht locaties op papier gezet, met daarbij het advies om vier locaties bij voorkeur vol te bouwen met huizen danwel hoogbouw. Inwoners die bezwaar maakten tegen de komst van twaalf meter hoge flats tegenover hun voordeur, kregen de oproep om dan met alternatieven te komen. En die kwamen er ook van de inwoners, maar vervolgens gaven de politici niet thuis om een oordeel te geven of die alternatieven ook zinvol waren.

Het blijkt, dat er namelijk meer locaties dan de 'ambtelijke acht' onderzocht zijn. Maar wat die locaties zijn en waarom ze zijn afgewezen; daarover is nog niets in de openbaarheid gebracht. Hoe kun je van inwoners vragen om met redelijke alternatieven te komen, zonder dat je als gemeente zelf volledige openbaarheid in het vaandel houdt? Schoorvoetend lieten de politici weten, dat ze nu toch echt wel de gegevens willen hebben over de sociale woningbouwlocaties die zijn afgevallen.

En ik als journalist ook wel, waarde columnlezer. Ik ben namelijk heel benieuwd welke locaties de toets der kritiek niet doorstaan hebben. En dan wil ik ook wel eens kijken of die locaties niet toevallig vlak in de buurt staan van de ene of andere plaatselijke bestuurder. Durft de politiek het aan om deze informatie openbaar te maken? Het zal me benieuwen.

Joep Derksen