,,Kijk naar het heden en niet naar het verleden’’

TEYLINGEN – Hij is al bijna veertig jaar hét gezicht van de buitendienst: Aad Koelewijn (roepnaam: Arie) heeft alle ontwikkelingen op het gebied van het groen- en grijsafval meegemaakt. Uit passie stapte hij achterop de vuilniswagen, om de troep van anderen op te ruimen. Samen met anderen ontwikkelde hij een beleid, waarbij inwoners meer verantwoordelijkheid op zich nemen, waar het gaat om het beheer van bijvoorbeeld sportvelden en terreinen. Op 16 mei neemt Arie afscheid; de oprukkende reuma heeft bepaald, dat het nu genoeg is. Zelf heeft hij er vrede mee: ,,De komende jaren ga ik lekker fietsen, wandelen en met mijn vrouw Ria op stap. Hopelijk kunnen we samen nog lang genieten!’’

JOEP DERKSEN

De wieg van Arie stond in Noordwijkerhout en daar is hij zijn hele leven blijven wonen. Toch voelt hij zich eigenlijk een Voorhouter: ,,Echt wel! Ik ken alle inwoners en weet precies, wat er in dit dorp boven de grond staat en in de grond ligt.’’ Al die bovengrondse kennis gaat overigens niet verloren, verzekert de 66-jarige: ,,Alles wat ik weet over kabels en leidingen wordt digitaal opgeslagen.’’

De gedachten gaan terug naar zijn tienerjaren: ,,Op mijn veertiende ben ik begonnen te werken in de bollen en bloemen, maar dat had ik na vijf jaar wel gezien. Ik nam een baan aan als waterfitter en gasfitter en werkte daarna vier jaar lang als Hovenier bij Van Wieringen Prins in het Amsterdamse Bos.’’ Koelewijn nam in 1979 een besluit, dat de rest van zijn leven zou bepalen: ,,Er kwam een functie als tuinman vrij bij de toenmalige gemeente Voorhout. Dat hield allerlei werkzaamheden in: gladheidsbestrijding, huisvuil ophalen, riolering, bestrating; ik werd al gauw allround medewerker.’’  

Koelewijn was dus ook invaller achter de vuilniswagen en hij genoot daar intens aan: ,,Ik was graag buiten en ik pak alles aan. Indertijd gooide je plastic zakken achter in de wagen en dat was veel minder belastend, dan tegenwoordig met die bakken. Door het tillen en verplaatsen van die bakken krijgen medewerkers eerder pijn in de rug.’’ Tussen al het huisvuil zat indertijd ook wel eens wat waardevols, herinnert Koelewijn zich. ,,We hadden een collega, Jopie Snuffel, die van tevoren kon vertellen, wat er in een vuilniszak zat. Hij opende regelmatig zo’n zak om te kijken of er iets waardevols in zat. Zo heeft hij een keer een hanghorloge gevonden.’’

Het contact met de inwoners was er indertijd ook: ,,De jongens, die buiten lopen zijn het eerste aanspreekpunt van de inwoners, want de mensen weten niet bij wie ze op het gemeentehuis moeten zijn voor hun vragen of klachten. Af en toe komen we boze inwoners tegen, maar wat ik mijn mensen altijd adviseer, is om je voor te stellen waarom die mensen boos zijn. Als je dat doet, is het probleem al voor de helft opgelost.’’

Dertig jaar geleden verzorgden de medewerkers van de buitendienst ook nog de sportvelden; voorafgaand aan wedstrijden werden de velden klaar gemaakt, doelen geplaatst en lijnen getrokken. ,,Ook de begraafplaats hadden we in onderhoud.’’ Dat is nu haast niet meer voor te stellen, omdat deze taken door vrijwilligers is overgenomen. Was het een mooiere tijd? ,,Dat durf ik niet te zeggen. Kijk naar het heden en niet naar het verleden.’’

In 1998 moest Koelewijn het vanwege reumaklachten rustiger aan doen en hij werd beheerder van sporthal De Gaasbak. ,,Ik moest er niet aan denken, dat ik zou worden afgekeurd. Daarom solliciteerde ik voor deze baan.’’ Hij had de wind er goed onder: ,,Er zaten hangjongeren in het SEC-gebouw, die voor overlast zorgden. Ik stuurde hen weg, waarop één jongetje me in het gezicht spuwde. Die heb ik op het parkeerterrein gezet, met vermanende opmerkingen.’’ Koelewijn lacht: ,,Ik heb hem nooit meer gezien, maar in de dagen daarna heb ik mijn auto wel wat verderop geparkeerd, zodat mijn banden er niet aan zouden gaan.’’

De laatste jaren werkte Koelewijn als Toezichthouder Buitenruimte bij de gemeente Teylingen, waar hij de buitenruimte van de ‘wijk’ Voorhout onder zijn hoede had. Maar nu is het welletjes: ,,Voordat ik aan het werk ga, moet ik iedere ochtend om 05:00 uur bewegingstherapie doen. Ik ben altijd fluitend op mijn fiets naar het werk gegaan, maar nu is het welletjes. Gezondheid is niet te koop; voortaan kan ik ’s morgens rustig een ontbijtje doen en genieten!’’