,,Mijn kinderen zijn geen proefkonijnen!’’

KAAG EN BRAASSEM – Als een kind niet voldoet aan de morele standaarden van deze maatschappij, gaan direct allerlei alarmbellen rinkelen bij verschillende instanties. Vaak met de beste bedoelingen, maar regelmatig worden de ouders buiten spel gezet. Karin van Ooijen is ervaringsdeskundige en ze luidt de noodklok.

Joep Derksen

 Van Ooijen woont in Woubrugge en ze heeft twee zoontjes van 10 en 7 jaar. ,,Toen mijn oudste met vier jaar naar school ging, was er niets mis met hem. Maar vrij snel nadat hij op school begon, kreeg hij problemen. Hij luisterde niet naar de leerkracht, was lastig en moest veel huilen. Ook was hij aanrakerig en ging continue met de docent in discussie over van alles en nog wat.’’ Na allerlei gesprekken met docenten en intern begeleider, werd een orthopedagoog ingeroepen, om de situatie te observeren en de leerkracht te adviseren hoe er beter met de jongen omgegaan kon worden.

In eerste instantie dacht Van Ooijen, dat zij en haar man verantwoordelijk waren voor de problemen bij hun zoon. Maar uit een gesprek met een maatschappelijk werkster bleek, dat er thuis geen problemen waren. Al kwamen die er later wel, naarmate de situatie op school verslechterde. ,,Omdat wij als ouders niet het probleem waren, zou het aan het kind kunnen liggen. Wij lieten hem doorverwijzen naar Curium. Maar zijn erop gericht een diagnose te stellen; anders krijgen ze geen geld. Dat wisten we niet, anders waren we hier nooit naar toe gegaan.’’

Haar zoon werd bestempeld met ‘PDD NOS’; ,,Dat betekent ‘Not otherwise specified’. Ze hadden dus geen idee wat er aan de hand was, maar om het geld te krijgen, moest mijn zoon een label krijgen. Later bleek deze diagnose overigens niet juist.’’  De jongen ging naar speciaal onderwijs, waar hij het erg naar zijn zin had, maar wel continue aansturing nodig had. Tegelijkertijd kreeg Van Ooijens tweede zoon op de kleuterschool te maken met dezelfde problemen als zijn oudere broer.

Van Ooijen vermoedt, dat de school niet om kan gaan met hoogbegaafde kinderen. ,,De scholen moeten aanbevelingen door deskundigen ook in de praktijk brengen en dat gebeurt niet.’’ Ze is inmiddels expert geworden op het gebied van hoogbegaafdheid en passend onderwijs en deelt kennis en ervaringen met andere ouders. ,,Ik heb me er zo over verbaasd, dat je als ouder zelf alles moet uitvinden en dat jou niets verteld wordt. De gemeente, het Jeugd en Gezinsteam: ze willen ons wel helpen, maar hebben niet de kennis. En ga je op gesprek, dan word je als ouders regelmatig overvallen door een hele delegatie van mensen bij zo’n overleg. Waarbij niemand de verantwoordelijkheid wil nemen en de hamvraag is: ‘Wie gaat de extra zorg betalen’?’’

Inmiddels zitten haar twee kinderen thuis en probeert Van Ooijen hen zoveel mogelijk lezen en rekenen bij te brengen en ze neemt ze regelmatig mee naar musea. ,,Alle scholen, die we benaderen, zitten opeens vol en hebben geen plek meer. Het is vechten tegen de bierkaai. Het is zo vreselijk om te moeten bedelen en leuren, of je kind alsjeblieft ergens terecht kan. Maar aan de andere kant: zolang er geen school, is die goed genoeg is om passend onderwijs te kunnen bieden; heb ik beter niets dan iets slechts voor mijn kinderen.’’

Van Ooijen deed veel kennis (en kennissen) op bij het Platform voor ouders van thuiszitters en geeft met een andere ouder regelmatig presentaties over passend onderwijs. Van Ooijen pleit voor het opzetten van een ‘buddysysteem voor ouders’: ,,Zodat deze ouders ondersteund worden, waarbij er voor gezorgd wordt, dat de regie van die ouders over hun kinderen niet afgenomen wordt. Ouders hebben wettelijk de eindverantwoordelijkheid voor de geestelijke en lichamelijke zorg van hun kinderen en scholen moeten niet eenzijdig gaan bepalen, wat goed is.’’

Er is nog kans, dat de beide zonen van Van Ooijen alsnog geregeld onderwijs krijgen: ,,Schoolbesturen van een samenwerkingsverband in Leiden hebben een herstelopdracht gekregen van inspectie, ompassend onderwijs te bieden. Maar dan moet er wel een leerkracht en/of pedagogisch medewerker met de juiste kennis en ervaring permanent bij betrokken zijn. Mijn kinderen zijn geen proefkonijnen; ze hebben na al hun negatieve ervaringen  iemand nodig die ze kunnen vertrouwen en waarmee ze een relatie kunnen opbouwen. Bovendien is niet Leiden, maar het samenwerkingsverband Rijnstreek primair verantwoordelijk voor het bieden van thuisnabij passend onderwijs voor onze kinderen.’’

Van Ooijen wil ouders verenigen, door een commissie op te stellen om andere ouders met thuiszitters te helpen. Voor meer informatie: power4parents@gmail.com.