Column

Navelstaren

Regelmatig komen lezers van deze column naar me toe en vragen me, hoe politici in de gemeente Kaag en Braassem reageren op de inhoud er van. Laat duidelijk zijn; ik ben nog geen enkele door de gemeenteraadsleden en collegeleden keer luid jubelend omhoog getild en rondgedragen door het gemeentehuis. Gelukkig maar.

Wie overweegt, om journalist te worden en verslag te leggen van raadsvergaderingen om zo met andere mensen in contact te komen en goede relaties op te bouwen, moet beseffen, dat dit gevolgen heeft. Wanneer je écht goed jouw werk doet en kritisch bent op besluiten en ontwikkelingen, moet je niet hopen op uitnodigingen voor verjaardagen en feestjes. Sterker nog; dat soort uitnodigingen moet je steevast afslaan. De aanwezigheid op dit soort evenementen, waarbij je dan met de jarige politicus een glas heft en hem/haar amicaal op de schouders slaat, heeft uiteindelijk ongetwijfeld gevolgen voor de scherpte van jouw laptop (vroeger: pen). Dus als je wordt uitgenodigd voor een particulier feestje van een bestuurder of politicus, moet je serieus bij jezelf te rade gaan, of je jouw werk als journalist wel goed doet.

Voor alle duidelijkheid: deze columns schrijf ik niet, om maar ‘lekker kritisch’ te zijn over politieke ontwikkelingen in Kaag en Braassem. De columns geven wekelijks een visie, een andere blik op een onderwerp, waar voorafgaand aan de daadwerkelijke besluitvorming niet wordt gedacht, of geen rekening mee wordt gehouden. De aangestipte onderwerpen overschrijden vaak de gemeentegrens, zoals de eerder geschreven columns over het behoud van de gemeentelijke monumenten, de energietransitie of de noodzaak van het planten van bomen; als beste middel tegen de wateroverlast en CO2-uitstoot.

En soms heeft een geschreven stukkie ook effect en wordt met een gewijzigde blik naar een onderwerp gekeken. Maar vaak niet en dat is prima; het zijn namelijk de politici en bestuurders die de besluiten moeten nemen. Zolang diezelfde mensen maar niet gaan navelstaren en iedere kritische blik beschouwen als een persoonlijke aanval. Want dan verwordt de besluitvorming tot een ‘ons kent ons’ proces.