Column

Prestatiedwang

OEGSTGEEST – De komende jaren moeten veel minder kinderen gebruik maken van de dure specialistische hulp en moeten zij vooral baat hebben bij meer algemene ondersteuning. De politiek in de regio heeft meer dan genoeg van de almaar oplopende kosten, die door de gemeenten maar moeten worden aangevuld.

Daarom hebben de gemeenten uit de Leidse regio een koersdocument opgesteld met de titel: ,,Samen sterk voor de toekomst van de Jeugd(hulp), opdracht voor de gemeentelijke toegang jeugdhulp vanaf 2021’’. De organisatie van jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering moet beter. Sinds 2015 zijn gemeenten verantwoordelijk voor de uitvoering van de jeugdhulp; zij namen deze taken verplicht over van de rijksoverheid. Tegelijkertijd bezuinigde diezelfde rijksoverheid met vele tientallen miljoenen euro’s op de jeugdhulp, omdat het voortaan allemaal efficiënter geregeld zou kunnen worden.

Natuurlijk blijkt de praktijk weerbarstiger. Ruim 80 miljoen euro wordt gepompt in de zorginstellingen in Holland Rijnland. De medewerkers van die instellingen zullen ongetwijfeld goede bedoelingen hebben, maar ze houden zich niet bezig met het maken van kaas, waarbij je een duidelijk eindproduct voor ogen hebt. Het gaat hier om kinderen, die in meer of mindere mate zorg nodig hebben. En al die kinderen hebben een andere aanpak nodig, zodat ze van een negatieve gedachtegang en levenswijze, ondersteund door een positieve omgeving, hun weg weer kunnen vinden naar een betere toekomst.

Het ene kind, heeft daar meer begeleiding in nodig, dan het andere. De gemeenteraad van Oegstgeest heeft vorige week bepaald, dat er minder kinderen specialistische hulp moeten krijgen. Maar dat wil niet zeggen, dat die kinderen dus geen specialistische hulp nodig hebben. Oh, natuurlijk zal het wel lukken om op papier minder doorverwijzingen te hebben de komende jaren. Maar het grote gevaar dreigt dan, dat veel jongeren blijven hangen in een ‘pappen en nathouden’ beleid, waarbij kleine stapjes vooruit worden gezet, met een onvermijdelijke grote stap achteruit.

Dat er tegenwoordig veel meer kinderen extra aandacht nodig hebben, heeft natuurlijk veel verschillende oorzaken. De verhoogde prestatiedruk (of beter gezegd: prestatiedwang), die kinderen ervaren door hun omgeving, de aankomst in Nederland van tienduizenden kinderen, die traumatische ervaringen hebben opgelopen en de ‘ADHD-stempeltjes’, die kinderen opgeplakt krijgen, waarvan vroeger gezegd werd, dat ze ‘een beetje druk’ waren. Om die kinderen vervolgens naar boksles te sturen, zodat ze daar hun energie kwijt konden.

Natuurlijk is het verstandig om maatregelen te nemen, dat zorgorganisaties niet onbelemmerd uitgaven mogen doen en kinderen onverdroten naar de specialistische zorg te sturen. Maar wie deze zorg nodig heeft, moet die simpelweg krijgen. En als dat meer geld kost, dan moet dat geld maar gehaald worden van de salarissen van de zorgmedewerkers en managers. Wanneer zij het in de eigen portemonnee voelen, zou er plotseling wel eens meer prestatiegericht gewerkt kunnen worden. Ik ben er namelijk van overtuigd, waarde columnlezer, dat mensen tot de meest inventieve en beste oplossingen komen, zodra het henzelf aangaat.