Niemand mist mij

Corien Kraaijeveld deelt levenservaringen na overlijden van haar zusje

ALPHEN – De dood van een kind; het grijpt enorm in op iedereen die bij deze jongen of dit meisje betrokken was. De ouders krijgen doorgaans volop steun van de omgeving, maar helaas wordt vaak veel te weinig aandacht geschonken aan de broertjes en zusjes die achterblijven. Dat kan leiden tot levenslange trauma’s. Corien Kraaijeveld (54) heeft hier het boek ‘Niemand mist mij’ over geschreven, waarbij ze put uit haar eigen ervaringen, sinds haar zus Sjani op 15-jarige leeftijd bij een brommerongeluk om het leven kwam.

JOEP DERKSEN

Corien was 10 jaar oud, toen haar zus in 1977 overleed. Van het ene op het andere moment was haar grote zus er niet meer. Het zorgde in het gezin voor een groot gat. Als klein meisje merkte Corien, dat de volwassenen wel altijd haar ouders sterkte wensten en sympathie betoonden. Maar het enige, wat Corien te horen kreeg was, dat ze er goed voor haar moeder en vader moest zijn, “omdat zij zoveel verdriet hadden. Maar ik had ook verdriet en geen mens, die er op lette!”

Het leidde er toe, dat Corien de perfecte dochter wilde zijn. Ook al was dat natuurlijk onmogelijk: hoe kun je perfecter zijn, dan een overleden zus, die in de bloei van haar leven werd weggerukt? “Als ik gewoon Corien was, had niemand mij in de gaten. Ik hoopte meer opgemerkt te worden, als ik op mijn zus leek. Daarom begon ik haar te imiteren en droeg het haar, zoals zij dat ook droeg en ging naar dezelfde school als zij. Hierdoor verloor ik mezelf. Ik wist op een gegeven moment niet meer wie ik was.”

Ze vervolgt: “Ik was niet jaloers zijn op mijn zus, maar misschien toch wel een beetje. Niet omdat ze was overleden, maar ik leefde en niemand zag mij.” Op latere leeftijd leidde dit bij Corien tot dwangneuroses, verlatingsangst en anorexia. Een zware burn-out op haar 32^ste was het onvermijdelijke resultaat. “Ik was altijd iedereen aan het pleasen, in de hoop dat mensen mij aandacht zouden geven. Tot een therapeut mij er op wees, dat ik niet alleen maar lief en aardig kan zijn tegen iedereen.”

Jarenlang zag ze er tegenop en stelde ze het uit, maar Corien heeft nu het boek ‘Niemand mist mij’ geschreven over hoe het is, om een zus te verliezen. Ze hoopt, dat dit boek de lezers er toe aanzet om even bij zichzelf na te denken. Dat, wanneer een kind komt te overlijden, de aandacht niet alleen naar de ouders gaat, maar dat ook met de achtergebleven broertjes en zusjes wordt meegeleefd.

De brute blootgeving van ellendige gevoelens

Het opschrijven van haar gevoelens heeft haar geholpen en ze hoopt, dat het boek ook anderen helpt. “Wie dit boek leest, kijkt binnen in mijn ziel. Ik ben overal heel open over geweest en heb al mijn gevoelens op papier gezet.” Ze is blij met de reacties van lezers. Ook leerkrachten, die te maken (kunnen) krijgen met een sterfgeval van bijvoorbeeld een broertje of zusje, hebben haar benaderd en verteld hoe fijn het is om ‘Niemand mis mij’ gelezen te hebben.

Corien besluit: “Het boek is totaal geen zware literatuur. De meeste mensen lezen het in één keer uit. Je kunt het niet wegleggen. Misschien kunnen mensen juist dingen hierin herkennen over andere trauma’s. Ik heb nooit begrepen waarom je bijvoorbeeld anorexia aan een trauma overhoudt. Nu weet ik het wel. Een trauma heb je nooit in de hand, maar anorexia heb je in de hand; jij bepaalt namelijk of je wel of niet eet. De pijn van de honger overtrof mijn hartenpijn. Dat zijn dingen die tijdens het schrijven naar boven kwamen. Ik twijfel na het schrijven van het boek niet meer over mezelf.”

 

‘Niemand mist mij’ is te koop via Bol.com en online via de boekenwinkels. Gesigneerde exemplaren zijn te bestellen via niemandmistmij@gmail.com.