“Het is een kleine groep mensen die het verpest voor de rest”

Slecht imago Polen doet Wioleta Milesjka pijn

LISSE – Wioleta Milejska (25) is een van de vele duizenden hardwerkende Polen die naar Nederland zijn gekomen om een beter bestaan op te bouwen. Alle negatieve berichtgevingen over enkele van haar landgenoten doen haar toch een beetje verdriet: “Het is een kleine groep mensen die het verpest voor de rest.”

Door Joep Derksen

Milejska woonde tot haar twintigste in een klein dorpje in het noorden van Polen, vlakbij de Duitse grens. “In 2002 besloot ik om naar het buitenland te gaan, want daar kon ik zeker vier keer zoveel verdienen als in Polen. Het was en is niet zo, dat er in Polen geen werk is, maar het werk is daar wel heel slecht betaald. Wanneer ik een huis wil kopen in mijn geboorteland, zou ik daar dertig jaar moeten krom liggen en iedere cent opzij moeten leggen om mijn doel te bereiken. Zoals het er nu naar uit ziet, kan ik mijn droomhuis al over vier jaar hebben”, zo vertelt ze in bijna vloeiend Nederlands.

Sparen

In de loop der jaren is ze wel volwassener geworden: “Nadat ik me had aangemeld bij een uitzendbureau en naar Nederland kwam, gaf ik in eerste instantie al het verdiende geld uit aan leuke dingen voor mezelf. Ik was hier voor het avontuur en om een beter leven te hebben. Dit is wel veranderd, want ik ben druk bezig om geld te sparen. Ook ben ik op mijn 22ste begonnen met de studie Management voor het Midden- en Kleinbedrijf aan de Hogeschool. Binnenkort wil ik mijn NT2-cursus Nederlands halen om zo nog beter beslagen ten ijs te komen voor de arbeidsmarkt. Het is mijn droom om logistiek manager te worden.”

In de loop der jaren heeft Milejska heel wat banen gehad: “In het begin werkte ik in een lunchroom, waar ik al snel Nederlands leerde. Daarna heb ik in een textielfabriek gewerkt en vervolgens kwam ik terecht in een laboratorium. Daarnaast heb ik champignons en asperges geplukt. Het laboratoriumwerk bevalt me het beste, want het is er schoon en de mensen zijn er heel open en gezellig.”

Geacclimatiseerd

Milejska behoort tot een nieuwe generatie Polen die in Nederland werkzaam zijn. De oudere mensen verdienen het geld voornamelijk voor hun families die in het thuisland zijn achtergebleven. De 25-jarige is een ‘self-made’ en onafhankelijke vrouw die hier haar nieuwe leven begonnen is: “Eigenlijk mis ik niets van Polen. Ik heb hier een vriend en veel andere vriendinnen en vrienden. Je kunt zeggen dat ik geacclimatiseerd bent, ja.”

Waaruit bestaat een werkweek? “Natuurlijk is het afhankelijk van het werk wat je doet, maar ik werk vijf dagen in de week, draai regelmatig overuren en gebruik mijn tijd ’s nachts om te studeren. De volgende ochtend sta ik om zes uur op om weer naar het werk te gaan. Ik woon in een eengezinswoning, samen met zeven anderen, die door het bedrijf Cariflex4U ter beschikking is gesteld. We zijn hier niemand tot last, want we maken allemaal heel lange dagen en wanneer we thuiskomen, gebruiken we de uren die we nog hebben voornamelijk om uit te rusten.”

Schaamte

“Ik schaam me als ik het negatieve nieuws hoor over Polen die criminele dingen uithalen, want zij vertegenwoordigen mijn land. Het is heel vervelend om te zien dat de slechte dingen die in Polen schering en inslag zijn, zoals het overmatig gebruik van alcohol, nu ook in Nederland voorkomen. De Polen zijn berucht om hun excessieve drinkgedrag. Ik weet niet hoeveel Polen zich zo slecht gedragen, maar een klein aantal mensen verpest het voor de grote hardwerkende groep. Onze mentaliteit is namelijk dat we hard willen werken met onze handen. Wanneer ik hier in de supermarkt loop, denk ik wel eens: ‘Mijn God, kan dat niet sneller, alsjeblieft!’ De supermarktmedewerksters in Polen werken altijd als Speedy Gonzales en hier gaat alles zo langzaam.”

Waarom zijn Poolse werknemers zo populair bij werkgevers? “We werken sneller en doen ons best. Nederlanders hebben hun huis om naar toe te gaan en doen dat ook graag. Voor ons is overwerk geen probleem, want de reden dat ik hier ben is om te werken. Ook zijn we minder vaak ziek dan de Nederlanders, want als we een verkoudheid hebben, nemen we een Griepexpilletje en gaan naar het werk.”

Voor zichzelf ziet ze de toekomst zonnig in: “Pluk de dag, dat is mijn motto. Ik ben gelukkig, want ook als het eens niet leuk is op mijn werk, zie ik de zonnige kant ervan in. Ik ben blij dat ik hier ben en weet wat ik wil. Eerst mijn studie afmaken, daarna mijn diploma Nederlands halen en vervolgens mijn eigen bedrijf opzetten.”