Richard de Groot doet voor derde keer mee aan Dakar Rally

NOORDWIJKERHOUT / HILLEGOM – Tijdens de aankomende editie van de Dakar Rally wordt de eer van de Bollenstreek verdedigd door motorrijder Richard de Groot, die voor de derde keer deelneemt. Nadat vorig jaar de Dakar Rally op het laatste moment werd afgeblazen in verband met vermeende terroristische aanslagen, wordt de nieuwe editie van 3 tot 18 januari gehouden in Zuid-Amerika. De Groot heeft er zin in: “We hebben gemiddeld twee doden per jaar, maar de Dakar stopt nooit.”

Door Joep Derksen

De Groot werd op z’n 20ste echt gegrepen door de motorsport: hij ervoer het genot van het crossen door de blubber en ondernam daarna veel off the road ritjes door het land. Hij vertelt: “Dat ging steeds harder, je neemt een nieuwe motor en gaat weer harder. We gingen ook in het buitenland rijden en testritten uitgevoerd in de woestijn in Tunesië. Een maatje van mij Pascal de Baar ging de Dakar Rally rijden op zijn motor en kwam vol verhalen terug. Mijn twijfels of ik dit wel kon wuifde hij weg. In 2006 heb ik mijn eerste Dakar Rally gereden Met een groep van zes vrienden en een assisterend team deed ik mee en behaalde ook nog eens de finish. Terwijl dat jaar maar liefst 2/3de van de deelnemers uitviel. Tijdens de race gebruik ik een combinatie van kwaliteit, navigeren, improviseren, doorbijten en het alleen in de woestijn durven zijn. Want daar komt het op neer: zo’n 14 dagen lang rijd je in totaal 9.500 kilometer over rotsen en zand.”

De Groot is geen klassementsrijder: “Mijn doelstelling is puur om de Dakar Rally uit te rijden en aan te komen bij de finish. Ik zal nooit in de top 30 komen, maar probeer rond de 100ste plek te rijden. Ik rijd altijd op 70% van mijn kunnen waarbij ik ervoor wak niet in valkuilen of op stenen te komen. Je doet er dan langer over, maar komt wel bij de finish aan. In twee deelnames heb ik twee keer de eindstreep gehaald.” Vorig jaar strandde de Dakar Rally bij de start: in verband met een terroristische dreiging werd de race op het allerlaatste moment afgeblazen. Hoe voelde de eigenaar van enkele Formule2-tankstations zich daaronder? “We stonden daar met 100 vrachtwagenchauffeurs, 150 jeeprijders en 270 motorrijders en bij een officiële bijeenkomst kregen we dat slechte bericht. Het gevoel dat ik had was onbeschrijflijk: je bent jezelf aan het opladen voor 9.500 kilometer motorrijden en dan mag je weer naar huis. Maar in principe sta ik achter de organisatie: als zij het noodzakelijk vonden om de race niet door te laten gaan, dan zullen ze dat zeker met redenen gedaan hebben.”

Twee doden per jaar

Even leek het erop dat de hele Dakar Rally verleden tijd zou zijn, maar een nieuw traject is voorbereid in Zuid-Amerika: hier wordt in de landen Argentinië en Chili geracet. “We hebben gemiddeld twee doden per jaar, maar de Dakar stopt nooit. Zelf ben ik blij met deze nieuwe route, want niemand is er geweest. De Dakar Rally vindt al 30 jaar in Afrika plaats en veel deelnemers hebben al tientallen jaren ervaring. Nu gaan we naar Zuid-Amerika en we weten niets. Zo rijden we vier dagen lang op een hoogte boven de 3.000 meter en komen door de droogste woestijn van Zuid-Amerika. Het is helemaal niet bekend of die vrachtwagenmotors die ijle lucht kunnen weerstaan.”

Bedelen

Voor zichzelf heeft De Groot ook een nieuwe uitdaging gevonden: “Ik rijd nu op een Yamaha 250 cc motor. Tot nu toe is er maar één deelnemer geweest die hiermee de finish heeft gehaald. Daarnaast ga ik niet met een team, maar enkel met een kist, waarin ik al mijn benodigdheden moet stoppen: een slaapzak, liters olie, voorbladen, kleine onderdelen: noem maar op. Een moertje kan het verschil zijn tussen aankomen bij de finish of stranden in de woestijn. Als ik op mijn giechel ga en mijn stuur helemaal krom staat, moet ik bij de andere teams gaan bedelen of een nieuw stuur kopen.

Is hij bang voor zijn eigen leven? “Ik heb me nooit beziggehouden met de vraag of ik zou overlijden: dat maakt me ook niet uit. Elke keer denk ik dat dit mijn laatste jaar is om deel te nemen aan de Dakar Rally. Het zou best kunnen zijn dat ik volgend jaar weer meedoe, maar als ik weer wil rijden, heb ik ook een nieuwe uitdaging nodig. Mijn vriendin Jeannette en drie kinderen (Renée, Rick en Bo) vinden het niks dat ik ga, want ik loop toch een hoop risico. Bovendien steek ik veel tijd en energie in de voorbereiding en als je terugkomt heb je toch vaak wat fysieke verwondingen. Ook als ik onderweg ben, zitten ze soms in de zorgen. Via de website kun je de rijders volgen per satelliet en als mijn puntje stil staat, denkt het thuisfront: wat is er gebeurd: is hij gecrashed? Terwijl ik misschien alleen maar wat olie aan het bijvullen ben. Ik maak me echter geen zorgen: hier in Nederland rijd ik met een tankwagen met 30.000 liter benzine erin. Als ik daar iemand achterop krijg, is het ook gebeurd. Als ik in een vliegtuig zit en het stort neer, dan heb je er geen invloed op, maar op mijn motor heb ik het heft in eigen handen. Ik rijd op 70% en sluit zo het risico uit.”