Eigen bijdrage voor ontvangers schuldhulpverlening

LISSE – Mensen die een beroep doen op de schuldhulpverlening moeten voortaan een eigen bijdrage betalen. Deze eigen bijdrage bedraagt 9% van het aflosbedrag, met een maximum van 50 euro per maand. Dit voorstel heeft het bestuur van de Intergemeentelijke Sociale Dienst (ISD) aan het college van burgemeester en wethouders voorgelegd. Wethouder Adri de Roon (D66) kan zich vinden in het voorstel en samen met de andere collegeleden willen ze de gemeenteraad over deze nieuwe ontwikkeling laten oordelen.

Mensen die in grote financiële nood verkeren kunnen tot nu toe ‘gratis’ gebruik maken van de schuldhulpverlening. De ISD ziet graag dat deze minder bedeelden ook een eigen bijdrage gaan betalen, maar laat het aan de afzonderlijke gemeenten over om te oordelen of zij zich in deze nieuwe ontwikkeling kunnen vinden.

Een gemeentelijk rapport onder meer weten: ‘Het rekenen van een eigen bijdrage gebeurt vanuit het motief van de eigen verantwoordelijkheid van klanten. Maar ook het besparingsmotief of het in rekening brengen van bepaalde kosten kunnen ten grondslag liggen aan zo’n eigen bijdrage. Andere schuldhulpverleners vragen ook een eigen bijdrage. Er is geen goede reden waarom de gemeentelijke overheid daarvan zou afzien, vooral niet richting schuldeisers voor wie door schuldhulpverlening ook nog werk uit handen wordt genomen.’

De invoering van een eigen bijdrage levert naar verwachting een opbrengst van 43.000 euro op jaarbasis op. De conclusie is snel gelegd dat de minderbedeelden moeten bijdragen aan de gemeentelijke wens om meer inkomsten te hebben, maar dat is een foute gevolgtrekking, zo oordeelt De Roon: ‘Voor de mensen die tot 110% van het sociaal minimum ontvangen verandert er weinig. Zij moeten namelijk natuurlijk een bepaald bedrag over kunnen houden om van te leven. Die maximaal vijftig euro wordt opgeteld bij de totale schulden en wordt preferent afgelost. De cliënt merkt er dus niets van, alleen krijgen de andere schuldeisers wat minder.’

‘Voor de mensen die wel veel inkomen hebben, is de redenering: dit is een dienst waar commerciële dienstverleningen ook een bedrag voor vragen. Voor hen is het redelijk om voor het op orde krijgen van de schulden een bepaald bedrag te betalen. Ook de schuldeisers zijn tevreden, want dankzij deze ISD-dienst zien ze nog een stukje van hun geld terug. Voor de ISD kan het op jaarbasis 43.000 euro opleveren en dat bedrag kan weer worden ingezet als extra capaciteit voor de schuldhulpverlening.’