Psychisch geweld en seksueel misbruik

Herman Harends was de eerste Nederlander die openlijk meldde dat hij seksueel misbruikt werd door de nonnen op het internaat van Sint Antonius in Tegelen. “En dan heb ik het nog niet eens over de andere sadistische wreedheden. Want die moeten ook verteld worden.”

Harends vertelt over zijn verschrikkelijke jeugdervaringen: “Ik was zes jaar oud toen ik op het internaat terecht kwam. Mijn ouders hadden een druk hotel en geen tijd voor ons kinderen. De nonnen waren keien in psychisch geweld. In het pensionaat had ik last van heimwee; ’s nachts plaste ik in bed. De nonnen namen mij in m’n ochtendslaap dan uit bed en zetten me in bad. Dat lieten ze vollopen met ijskoud water en hielden me kopje-onder. Of ik werd overdag met een ijzeren emmer buitengezet, om mijn boeltje schoon te schrobben, terwijl alle jongens eromheen joelden.”

Lijfstraffen

“Met mijn rode haar en sproetige gezichtje viel ik kennelijk op, want ik werd door de nonnen gesard en getreiterd. Lijfstraffen waren normaal; ze sloegen met een ijzeren fluitje of met hun sleutelbos. Toen ik een jaar of elf was, keek een pater of ik al seksueel actief was. Hij betastte mijn penis en mijn scrotum. Vanaf dat moment moest ik met mijn handen boven de dekens slapen. Dat controleerden de nonnen, maar ik had geen idee waarom.”

“Twee van de nonnen vergrepen zich met regelmaat aan mij. Dan pakten ze mijn hand en stopten hem onder hun rokken. Ik moest hun vagina’s strelen. Als ik in bad zat, speelden de nonnen met mijn penis en probeerden of ik een erectie kon krijgen. Tot bloedens toe; het deed echt pijn. En dan duwden die bomen van vrouwen me onder water tot ik bijna verdronk. Ik wist niet wat seks was, maar ik wist dat dit niet deugde. Ze dreigden me namelijk met nog meer geweld als ik mijn mond niet hield. Ik heb wat afgehuild daar en in volstrekte eenzaamheid geleefd, waarbij doodsangsten centraal stonden.”

Hij besluit op een positieve noot: “Gelukkig heb ik aan die excessen lichamelijk niets overgehouden en mijn geestelijke trauma’s liggen achter me. Ondanks alles ben ik een gelukkig mens geworden.”