“Het is een honger die niet gestild wordt”

Jan Huizing gaat voor record aantal landen

Voorhout – Achter de geraniums zitten om het leven voorbij te zien gaan, is een horrorbeeld voor de 83-jarige Jan Huizing. Hij heeft in zijn leven veel gereisd en kan verhalen vertellen over 89 landen die hij bezocht, en soms in gewoond, heeft. Ruim 25 jaar na zijn uittreding uit het werkzame leven zou je denken dat het zo zachtjes aan genoeg is en dat een avondje Lingo kijken ook al heel spannend is. Zeker niet; Huizing maakt zich op voor weer een reis. Dit keer wil hij over de Himalaya om daar het base camp te bezoeken. Daarna bezoekt hij zijn 90ste en 91ste land; Tibet en China. “Ik wil de wereld kennen door deze te verkennen en er in te werken.”

Door Joep Derksen

Wie naar Huizing kijkt, schat hem zeker niet op zijn leeftijd; hij ziet er jaren jonger uit. Hij mag dan wel jarenlang in de tropen gewoond, gewerkt en gereisd hebben, het is niet aan hem te zien dat hij ook tropenjaren heeft gehad. Al op jonge leeftijd wist Huizing dat hij de wijde wereld wilde zien en in 1948 trad hij in dienst als scheepswerktuigkundige op een Shell-tanker. Vrij snel nadat hij aangemonsterd was, kwam Huizing erachter dat hij dit toch niet de rest van zijn werkzame leven wilde gaan doen. “Als de boot wegvoer en ik op het achterdek keek naar de mensen die naar het strand gingen, dacht ik: ‘Die mensen gaan echt verder met hun leven’. Het varen op zich was toch wel een saaie boel. Je ziet veel en komt in veel havens, maar de tijd van het varen tussen de havens is er niets te doen. Indertijd was er de regel dat je na zeven jaren koopvaardij (op de boot) niet meer in dienst hoefde. Dat heb ik als doel gesteld.”

Na zijn vaarcarrière ontmoette Huizing een vriend die een contract bij Heineken had ondertekend, maar er onderuit wilde omdat hij een nog beter aanbod had gekregen. Huizing stelde voor om samen naar het hoofd P&O te gaan en voor te stellen dat hij de baan van die vriend zou overnemen. Tot beider verrassing bleek Huizing zo goed te “matchen”, dat hij meteen bij de bierbrouwer kon gaan werken. Na een half jaar studie kwam hij terecht in Rwanda om daar een nieuwe brouwerij op te bouwen. Door de moordpartijen tussen Hutu’s en Tutsi’s kwam hier na een paar jaren een onverwacht einde aan: samen met zijn toenmalige vrouw was Huizing de eennalaatste die de brouwerij ontvluchtte.

Reisverhalen

Huizing neemt de journalist mee door de jaren heen; hij zit vol reisverhalen, waarvoor één pagina van Het Gesprek bij lange na niet voldoende is. Samen met zijn tweede vrouw heeft Huizing vele reizen gemaakt en intensieve contacten gehad met mensen uit alle landen op ieder continent. Helaas is zijn vrouw op 24 april overleden, nadat ze voor de tweede keer een gevecht tegen kanker moest doorstaan. Hij kijkt terug op die dag: “Het was de dag van het bloemencorso. Zij koos ervoor om deze dag heen te gaan. Het kindercorso eindigt voor onze deur, samen met de muziekband, dus buiten ons huis klonk vrolijke muziek en overal hingen de vlaggen uit. Ik denk dat ze bewust het tijdstip voor deze omstandigheid heeft gekozen.”

Met het heengaan van zijn vrouw is de reislust van Huizing echter nog lang niet verdwenen. Sterker nog, hij maakt zich op voor een trip waar 90% van de mensheid nooit aan zou beginnen. Binnenkort vliegt Huizing naar New Dehli in India om daarna via het Base camp van de Mount Everest naar Tibet te reizen. Het Base camp ligt op maar liefst 4.796 meter hoogte. Nooit heeft Huizing zich zorgen gemaakt over de afloop van een reis, maar dit is de eerste keer dat hij niet zeker weet of hij in deze trip zal blijven: “Het kan zijn dat ik het niet overleef. Maar op de Himalaya ben ik toch al halverwege Petrus, dus dan ga ik maar meteen door.”

Roeping

Tibet is het 90ste land dat Huizing zal bezoeken: vanaf de hoofdstad Lhasa reist hij met de pas in 2006 aangelegd Hemeltrein naar het Chinese Xi’an om daar het terracottaleger te bekijken. Na een bezoek aan de hoofdstad Beijing hoopt Huizing weer terug te keren in Nederland; met weer 30.000 kilometer achter de rug. Hij laat weten: “Ik wil in die trein met drukcabines op ruim 5.000 meter hoogte zitten, omdat bijna niemand het nog gedaan heeft. Een heleboel mensen praten over wat ze ooit willen gaan doen, maar ze maken die reizen nooit. Ik doe het wel en wil het aan den lijve ondervinden en met mijn eigen ogen zien. Het reizen is een roeping voor mij; ik neem de impressies van ieder land totaal in me op. Ik vergelijk de verschillen tussen de mensen in het noorden en het zuiden van een land. Zo weet ik dat bijvoorbeeld Tibetanen en Indiërs nooit goed samen kunnen gaan."

"Op mijn reizen heb ik veel geleerd, onder meer dat hoe armer de mensen zijn, hoe vriendelijker ze ook zijn. Geld verpest de mensen. In elk land wil ik zien wat er te bekijken is en die impressies geven me voldoening. Het is een honger die niet gestild wordt. Ik ben 83 jaar, maar nog zo vief als een hondje. Ik haal mijn energie juist door deze reizen te maken. Zeker nu. Na het overlijden van mijn vrouw is een groot gat in mijn leven gekomen. Dat wil ik opvullen.” De verzorgingstehuizen kunnen dus nog vele jaren wachten: Huizing is er nog lang niet klaar voor om achter de geraniums te zitten.