‘Door de leukemie werd ik in één klap volwassen’

NOORDWIJK – Te gemakkelijk wordt vaak het leven voor vanzelfsprekend aangenomen. Dat zal Tessa (16) nooit overkomen: toen ze zes werd, constateerden de dokters leukemie. Na twee jaar intensieve behandeling met chemokuren werd ze ‘genezen’ verklaard. Hierna volgde een intensieve periode waarbij ze zichzelf weer moest leren kennen. Nu, tien jaar later, staat ze veel steviger in haar schoenen dan haar leeftijdsgenoten en gebruikt haar ervaringen om zich in te zetten voor ‘Samenloop voor Hoop’.
Als zesjarig meisje ervoer Tessa de wereld nog als één groot speelparadijs. Tot september 2000; de maand waarin ze langdurig griep kreeg. Haar ouders namen haar mee naar de dokter en meerdere onderzoeken werden uitgevoerd. Het keiharde resultaat kwam als een donderslag bij heldere hemel: Tessa had leukemie! Maar liefst 102 weken volgden, die in het teken van de chemobehandeling stonden. Al die tijd en nog lang daarna was ze heel moe, zwak en chagrijnig door de medicijnen.

De behandeling zelf sloeg gelukkig wel aan, maar de impact op haar leven voelt Tessa nog altijd. ‘Gelukkig was er in die periode geen terugval, maar ik heb wel een stuk van mijn jeugd overgeslagen. Door de leukemie werd ik in één klap volwassen. Ik kon minder spelen en gek doen dan andere kinderen, want ik besefte dat er een veel serieuzere wereld is dan de kinderwereld.’ Door de chemotherapie verloor Tessa haar haren, maar ze werd niet gepest vanwege haar kale hoofd. Op de lagere school werd ze volop gesteund door haar leeftijdsgenootjes en de docenten en er werd veel rekening met haar gehouden. Dat was noodzakelijk, maar eigenlijk voelde Tessa zich er wat ongemakkelijk bij: ‘Ik voelde me anders en liever was ik als alle anderen. Het is fijn dat ze rekening met me hielden, maar liever had ik het niet gehad.’

Over de behandeling zelf laat ze weten: ‘Met zes jaar wist ik niet wat leukemie was. Ik wist dat je eraan dood kon gaan, maar iedereen ervaart het op een andere manier. Het overkomt je; je kunt niet anders dan de behandeling volgen. Mensen noemen me een vechter, maar hiermee doe je andere leukemiepatiënten tekort. Het is niet zo dat als iemand het niet overleeft, hij of zij er niet voor heeft gevochten.’ Volgens Tessa zijn het de doktoren die je beter maken. Ze stelt dat de wetenschappelijke onderzoeken naar kanker zo snel gaan dat steeds meer mensen beter kunnen worden. ‘Tien jaar eerder had ik dit waarschijnlijk niet overleefd’.

Een kleine positieve werking heeft de leukemie nog wel gehad voor Tessa: ‘Voor ik ziek werd, had ik flinterdun blond haar. Nu is het veel voller.’ Het is ruim tien jaar later na de leukemieperiode, maar nog altijd ervaart Tessa de gevolgen ervan. ‘Ik blijf concentratieproblemen houden en kan me niet langer dan een uur concentreren. Daarom ben ik ook overgestapt van het VWO naar de HAVO.’ Het dieptepunt van haar leven kwam twee jaar geleden; ze bleek een ontstoken lymfeklier te hebben en de huisarts liet weten dat deze eruit gesneden moest worden. ‘Ik dacht; daar gaan we weer!’ Het bleek gelukkig mee te vallen. ‘Heel lang heb ik de angst en negatieve gedachten gevoeld. Als ik moe was, werd ik helemaal gek en dacht: ‘Wat is er aan de hand?!’

Dat is nu voorbij; Tessa kijkt weer naar voren en de toekomst lacht haar weer toe: ‘Binnenkort doe ik eindexamen en dan wil ik naar de Hotelschool of de opleiding Verpleegkunde. Ik hoef echt geen zuster te worden, maar wil me specialiseren richting een managementopleiding.’