Hoe is het toch met Arie Barnhoorn?

NOORDWIJK – In zijn jongere jaren wilde hij astronomie of theologie studeren. Door structureel terugkerende migraineaanvallen bracht hij bijna een halve werkzame eeuw door bij een installatiebedrijf. Zijn hele leven is hij echter op veel vlakken actief geweest: hij is beroemd in heel Noordwijk en omgeving vanwege zijn historische foto’s, was politiek actief en medeoprichter van de peuterspeelzalen. Daarnaast heeft hij het Open Jeugdwerk Join helpen oprichten, zit hij in de redactie van de Blauwdotter, is lid van de commissie Overlast van zijn wijkvereniging en is hij een van de drijvende krachten van Museum Noordwijk. Hij kan zich eigenaar noemen van een ansichtkaartencollectie van 10.000 stuks. Het is dus de hoogste tijd om ons af te vragen: Hoe is het toch met Arie Barnhoorn?

Als oudste zoon groeide Barnhoorn (72) op in een gezin met vier vrouwen. ‘Ik ben ook door vrouwen grootgebracht en daarom begrijp ik de vrouw gemakkelijker.’ In zijn jonge jaren was hij heel goed in wiskunde, dus Barnhoorn droomde ervan om astronoom of theoloog te worden. Zijn ambities werden echter terug geroepen door migraineaanvallen, die een serieuze invloed op zijn leven hebben gehad. ‘Ik kon hierdoor niet verder met wiskunde studeren. Ik was graag achter de zin van het bestaan gekomen; dat heeft me altijd geïnspireerd.’

Hij solliciteerde bij Van Asten installatiebedrijf en kon daar aan de slag als loodgieter. Barnhoorn heeft hier maar liefst 49 jaar gewerkt en kreeg de mogelijkheid om enkele dagen vrij te nemen zodra een zware migraineaanval hem overviel. Door alle pijnen is zijn rechteroog helemaal weggezakt. Die aanvallen hadden echter ook positieve effecten: ‘Direct daarna wordt je visionair; ik kreeg allerlei ingevingen en schreef veel politieke stukken.’ Dit werk gebruikte hij voor de PvdA, waar Barnhoorn nog altijd lid van is. Hij zit aan de linkerkant van de partij: ‘Je kunt bij een kasteel in een stoel zitten en kijken hoe je binnen kunt komen of je kunt met een breekijzer naar binnen gaan. Ik wilde de dingen veranderen.’

Zijn eerste camera kocht Barnhoorn op z’n zestiende voor honderd gulden: een Kodak Holiday Flash. Nog altijd staat dit exemplaar in het museum. ‘Ik vond de camera een machtig medium; ik kon niet tekenen of schilderen, maar voelde mijn talent op het moment dat ik de camera in de hand viel. Mijn eerste foto was van de zee en de duinen.’ Decennialang maakte Barnhoorn analoge foto’s; ruim 100.000 stuks, maar uiteindelijk stapte hij over op het digitale. In die jaren heeft hij een compleet archief gerealiseerd van oude gebouwen en straten zoals ze nooit meer terug komen. ‘Als een gebouw gesloopt zou gaan worden, ging ik er een foto van maken. De historie is echter niet zo romantisch als mensen denken, want in het oude Noordwijk stonden voornamelijk plaggenhutten met daarin stropers en strandjutters. In die tijd ging het niet om het leven, maar om het overleven.’

Over zijn werk: ‘Ik let op de compositie; het spel tussen het licht en de voorwerpen. Ik maak nooit zomaar een pasfoto, maar fotografeer een object, terwijl er iets op de achtergrond is. Compositie moet in je zitten; het is net als pianospelen. Speel je alleen de noten of voel je de muziek?’ Hij filosofeert verder en toont dat er een groot theoloog aan hem verloren is gegaan: ‘Weet je waar het in feite om draait in het leven? We zijn gemaakt van sterrenstof en we vergaan tot sterrenstof.’