‘Vrijwilliger moet bij cliënt passen’

LISSE – Vrijwilligers als Mien van Rijsewijk zijn eerder de uitzondering dan de regel. Niet veel mensen van 90 jaar is het gegeven om nog anderen behulpzaam te kunnen zijn. De ene keer heeft het lichaam het begeven en zijn 80- of 90-plussers bedlegerig en de andere keer verhinderen mentale problemen het om actief deel te kunnen nemen aan de maatschappij. Maar vrijwilligers op leeftijd zijn wel degelijk belangrijk in de bejaardenzorg, zo laat June Brandwijk, locatiemanager van Rustoord weten.

Brandwijk licht toe: ‘De oudere vrijwilligers voelen zich nog onderdeel van de samenleving. Bovendien begrijpen ze soms de cliënten beter. Een deel van onze cliënten vindt het namelijk prettig om contact te hebben met iemand van dezelfde leeftijd. Ze hebben een andere kijk op het leven, hadden het zwaar en zijn daar doorheen gegaan. De tijdgeest is nu anders. Met een oudere vrijwilliger kunnen die cliënten dan samen praten over dingen die ze zelf hebben meegemaakt. Ze komen namelijk uit hetzelfde tijdperk. Dit betreft natuurlijk niet de fysieke hulpverlening, maar heeft meer te maken met de sociale contacten.’

Maar er zijn ook legio cliënten die het heerlijk vinden om met jongere mensen omringd te zijn, informeert de locatiemanager. ‘Een vrijwilliger moet passen bij de cliënt; er moet een klik zijn, ongeacht de leeftijd. We kijken of mensen bij elkaar passen. Soms heeft een vrijwilliger helemaal geen contacten met de cliënt. Dan zoeken we een andere vrijwilliger of cliënt.’

Ze besluit: ‘Ik kijk niet naar leeftijd, maar naar vermogen. Niet iedereen kan met 90 jaar vrijwilliger zijn, vanwege fysieke of mentale belemmeringen. Maar als ze graag willen, waarom niet? Er zijn genoeg echtparen waarbij de een voorleest aan de ander: dat is ook mantelzorg. Het vrijwilligerswerk moet echter nooit een belasting zijn voor een van beide partijen.’