Gek op vrijwilligerswerk

NOORDWIJK – De raderen van de samenleving zouden knarsend tot stilstand komen als alle vrijwilligers zouden besluiten om te stoppen met hun activiteiten. Je ziet en hoort ze zelden; die mannen en vrouwen die ervoor zorgen dat hun club, vereniging of stichting soepel draait. In deze serie wordt iedere week een andere vrijwilliger uitgelicht, die vertelt over ‘haar’ organisatie. Deze week: Corrie van Os, bestuurslid van Wijkvereniging Auteurs- en Prinsessenwijk.

Van Os (54) werd middenin de Hoofdstraat geboren en is dus een echte Zeëer. ‘Ik wil de zee ruiken, horen of zien en zoals de meeste Zeëers ben ik een beetje op mezelf.’ Het hechten aan de eigen privacy, wil niet zeggen dat Van Os zich niet inzet voor de samenleving. Al twintig jaar lang collecteert ze voor de brandwondenstichting en sinds dit jaar regelt ze de loopschema’s voor de collectanten. ‘Meer vrijwilligers zijn altijd welkom!’

Sinds de oprichting van de wijkvereniging Auteurs- en Prinsessenwijk vijf jaar geleden is ze hierbij betrokken. ‘We zouden de eerste wijkvereniging nieuwe stijl zijn en fungeren als gesprekspartner van de gemeente. Dat vond ik een heel mooi streven.’ De afgelopen jaren werden veel activiteiten georganiseerd, waaronder feesten voor Halloween, Sinterklaas en de straatspeeldag. ‘Deze activiteiten werden goed bezocht en dat voelde prima. Onze drive is namelijk dat buurtbewoners elkaar leren kennen.’

In de afgelopen vijf jaar is het aantal huishoudens dat lid is van de wijkvereniging blijven steken op 35. Het aantal bestuursleden is gekrompen tot drie. ‘In onze wijk wonen circa duizend huishoudens, dus het aantal leden is veel te laag. Blijkbaar vinden mensen dit een comfortabele wijk om te wonen en ergeren ze zich niet. Het afgelopen half jaar hebben we geen activiteiten uitgevoerd om te kijken of de mensen het zouden missen. Na een oproep voor vrijwilligers die het bestuur willen helpen, hebben we twee positieve reacties gekregen.’ Het is voor Van Os nog niet voldoende: ‘Ik wil zien dat onze inspanningen effect hebben en dat de wijkvereniging groeit. Die groei moet spontaan gaan; ik wil niet langs de deuren bedelen om een lidmaatschap.’

De kans is dus aanwezig dat de wijkvereniging ophoudt te bestaan, als niet meer mensen zich actief inzetten om het bestuur te ondersteunen. Van Os: ‘Als we ophouden, zijn we helemaal geen gesprekspartner meer voor de gemeente en houden we geen vinger meer aan de pols.’ Maar hoe het ook zal lopen en of er wel of niet meer vrijwilligers komen die zich voor de wijkvereniging willen inzetten, Van Os kijkt op een prachtige periode terug. Een tijd waarin ze zich volop voor de gemeenschap en haar buren heeft ingezet.