Gek op vrijwilligerswerk

‘De postzegels van tegenwoordig zijn plakplaatjes’

NOORDWIJK – De raderen van de samenleving zouden knarsend tot stilstand komen als alle vrijwilligers zouden besluiten om te stoppen met hun activiteiten. Je ziet en hoort ze zelden; de mannen en vrouwen die ervoor zorgen dat hun club, vereniging of stichting soepel draait. In deze serie wordt iedere week een andere vrijwilliger uitgelicht, die vertelt over ‘zijn’ organisatie. Deze week: Willem Arentshorst, voorzitter van Postzegelvereniging Onder de Loupe Noordwijk.

De postzegelvereniging werd in 1951 als afdeling Noordwijk van Philatelica opgezet en in die tijd kwam het hoofdbestuur nog helemaal naar Noordwijk om een nieuwe club op te starten. Na ruim veertig jaar was die liefde echter voorbij en besloot een ‘commissie van wijze mannen’ om van Onder de Loupe een afzonderlijke vereniging te maken. Grootste twistpunt was nog de nieuwe naam. Arentshorst herinnert zich lachend: ‘De mensen condoleerden ons hiermee.’

Naast het feit dat hij al 17 jaar voorzitter is, zet Arentshorst (64) zich ook op ander gebied in voor de club; zo is hij al 32 jaar redacteur van het blad ‘De Postzegelkoerier’. Zijn vader werd in 1956 lid van de vereniging en na diens overlijden nam Arentshorst het lidmaatschap over. Als jonge snuiter van 23 bezat hij dankzij zijn vaders reizen naar Amerika (waar veel postzegels op de kop getikt werden) over een uitgebreide collectie waar de seniore leden hun vingers bij aflikten. Hij begon met zijn vrijwilligerswerk op z’n 27^ste met het mede-organiseren van tentoonstellingen. Later was hij zes jaar lang secretaris van de vereniging en onder meer gastheer van de nieuwe leden. Sinds 1995 bekleedt hij het voorzitterschap. ‘Je kunt niet in je eentje een vereniging runnen en juist het teamwork is bij Onder de Loupe Noordwijk uitstekend verzorgd.’

Onder de bezielende leiding van Arentshorst heeft de postzegelvereniging al jarenlang een stabiel aantal van zo’n 125 leden. Iedere maand ontmoeten de leden (voor 90% mannen) elkaar om postzegels te kopen en te verkopen. Het begrip ‘postzegels ruilen’ is al lang niet meer gangbaar, legt de voorzitter uit: ‘De ene zegel is nu eenmaal meer waard dan de andere.’ Wie nu het postzegelverzamelvak wil oppakken met het bij elkaar vergaren van alle toekomstige zegels, doet dat vanuit een andere insteek dan de mensen die het al tientallen jaren doen. Arentshorst: ‘De postzegels van tegenwoordig zijn plakplaatjes; dat vinden wij geen postzegels meer. Alleen aan de collecties tussen 1852 en 1940 werd veel aandacht gegeven aan de pracht van de postzegel; ze werden toentertijd nog geëtst.’

Wie heeft er niet jarenlang de eerstedagenveloppen gekocht voor een gulden per stuk? Ook dat was achteraf gezien weggegooid geld, informeert de voorzitter; ‘Nu gaan ze voor een duppie van de hand. Alleen de eerste veertig uitgaven tussen 1950 en 1955 zijn nog zeldzaam. De rest is ramsj.’ Voor wie nog oude postzegelalbums heeft, tipt de voorzitter: ‘Ieder jaar organiseren we “De postzegels van zolder”; dan komen mensen met albums van overleden familieleden; die taxeren en verkopen we op de veiling, als de mensen dat willen.’ Hij besluit lachend: ‘Het gaat mezelf niet alleen om het verzamelen, maar ik geniet er ook van om postzegels te kopen, zodat ik ze dan weer kan verkopen. Laat mij maar lekker handelen en rommelen.’